ΑΕΚ: 8 χρόνια από τον υποβιβασμό της! [vid]

Πέρασαν 8 χρόνια και ακόμα και σήμερα, «ραγίζουν τα τσιμέντα» στην εικόνα των παιχτών της ΑΕΚ, να καταρρέουν έπειτα από τον αγώνα με τον Ατρόμητο, στις 21 Απριλίου 2013. Η ήττα της ΑΕΚ στο Περιστέρι με 1-0, σφράγισε και μαθηματικά τον υποβιβασμό της στην Football League.

«Όλα εκφυλίζονται, όμως τίποτα δε χάνεται», διεμήνυε ο ποιητής Οβίδιος. Σίγουρα, το ίδιο πράγμα μπορεί κάποιος να ομολογήσει σιωπηλά και για τον υποβιβασμό της ΑΕΚ στην τρίτη κατηγορία, σαν σήμερα πριν από οχτώ χρόνια, στις 21 Απριλίου 2013. Η «μαύρη» σελίδα στης ιστορίας της «Ένωσης» έπεσε σαν «ταφόπλακα» στο 93ο λεπτό του αγώνα Ατρόμητος- ΑΕΚ στο Περιστέρι, με τον “δήμιο” Γιαννούλη, να τοποθετεί στην γκιλοτίνα την λαβωμένη από τα χρέη ΑΕΚ. Αποτέλεσμα; «Αποκεφαλισμός» που, στην ποδοσφαιρική ποδοσφαιρική ορολογία αποδίδεται ως υποβιβασμός. Όλα ξεκίνησαν πολύ νωρίτερα από το βράδυ της 21ης Απριλίου 2013, όταν η ΑΕΚ δεχόταν τα πυρά εκατέρωθεν.

Το χρονικό του υποβιβασμού

Η οικονομική αδυναμία ήταν εμφανής και τα υπέρογκα χρέη της ΑΕΚ γεγονός από την αρχή της σεζόν. Η σεζόν 12/13 ήταν ευρέως γνωστό πως θα ήταν καθοριστική για την τύχη του συλλόγου. Η ομάδα, ερχόμενη από την πέμπτη θέση της βαθμολογικής κατάταξης του 2012 της ΣούπερΛιγκ, δεν κατάφερε να εξασφαλίσει άδεια συμμετοχής στο Europa League. Αγωνιστικά αποδεκατισμένη, με τις ακαδημίες να αναλαμβάνουν «πρόωρα» στις πλάτες τους την βαριά φανέλα των βασικών της “Ένωσης”. Οι ξένοι παίχτες μόλις πέντε με Γκερέιρο, Φουρτάδο, Ρίκα, Κορδέρο και Αγκιρίμπα να συμπληρώνουν την ήδη «πληγωμένη» λίστα του ρόστερ.

Η πρώτη νίκη της ΑΕΚ για το 2013 πραγματοποιήθηκε στις 12 Ιανουαρίου, στον αγώνα με την Ξάνθη (1-0), για την 17η αγωνιστική της ΣουπερΛιγκ. Έπειτα, ακολούθησαν, έως και τον αγώνα με τον ΠΑΣ Γιάννινα στις 8 Απριλίου 2013, συνολικά: τέσσερις νίκες επί των ομάδων, ΟΦΗ (2-1), Πανιώνιο (1-0) , Κασσιόπη(1-0) και Βέροια (2-1), τρεις ισοπαλίες με Άρη (1-1), ΠΑΟΚ (0-0) και Λεβαδειακό (0-0) και δύο ήττες με Πλατανιά (2-1) και Παναθηναϊκό ( 2-0).

Επιπλέον, η νίκη επί της Βέροιας (2-1) στις 16 Μαρτίου, είχε σημαδευτεί από ένα γεγονός, το οποίο ενέτεινε όλο και περισσότερο το ήδη “μπαρουτοκαπνισμένο” κλίμα στην “Ένωση”. Ο άσεμνος χαιρετισμός του Κατίδη, που ερμηνεύτηκε ως ναζιστικός, για το νικητήριο γκολ, επισκίασε την ελπίδα της ΑΕΚ για επιστροφή από τον “Άδη”.

Σημειωτέον πως, ο τότε προπονητής Έβαλντ Λίνεν είχε αντικαταστήσει τον Βαγγέλη Βλάχο, κρίνοντας την σεζόν (12/13) κομβικής σημασίας για το μέλλον της ΑΕΚ. Έπειτα από το εν λόγω ματς και την ήττα από τον ΠΑΣ Γιάννινα (2-0), στην συνέντευξη τύπου ο Λίνεν ξέσπασε εξαπολύοντας μομφές κατά παντός υπευθύνου, συμπεριλαμβανομένων και των παικτών. Τούς κατηγόρησε δε, για μειωμένη απόδοση σκόπιμα, πράγμα το οποίο τον έθεσε εκτός ομάδας την ίδια μόλις ημέρα. Τη θέση του ανέλαβε ο πρωταθλητής Ευρώπης του 2004, Τραϊανός Δέλλας, ο οποίος θα καθόταν στον πάγκο της ομάδας για τις δύο εναπομείνασες κρίσιμες αγωνιστικές, με Πανθρακικό και Ατρόμητο στο Περιστέρι.

Η ελπίδα, το θρίλερ και η «ταφόπλακα» με Πανθρακικό και Ατρόμητο

Η ΑΕΚ προσβεβλημένη ηθικά και αγωνιστικά καλείται να αντιμετωπίσει τον Πανθρακικό με τις ελπίδες ζωντανές για ένα καλό αποτέλεσμα και συνεπώς, την νίκη. Ωστόσο στις 14 Απριλίου, το αυτογκόλ του Μπουγαΐδη στο 87’ και η επικείμενη ήττα (0-1) από την ομάδα του Παύλου Δερμιτζάκη «άναψε φωτιές» στο ΟΑΚΑ. Η εισβολή ορισμένων οπαδών των γηπεδούχων στον αγωνιστικό χώρο, ανάγκασε παίκτες αμφότερων των ομάδων και διαιτητές να πάρουν το δρόμο άρον άρον για τα αποδυτήρια. Το θρίλερ δεν είχε τελειωμό· ο διαιτητής Τριτσώνης και οι βοηθοί παρέμειναν εντός των αποδυτηρίων για δύο ώρες, με τους ανθρώπους της ΑΕΚ να παρακαλούν για την επανέναρξη του αγώνα, έχοντας πάρει τις όποιες διαβεβαιώσεις από την πλευρά του Πανθρακικού. Δεν είχε μείνει άλλος χρόνος και η “Ένωση” βάδιζε προς την καταστροφή. Όπως και έγινε. Ο αγώνας διακόπηκε και η ΑΕΚ ήρθε αντιμέτωπη με τον μηδενισμό (0-3 όπως προβλέπεται από τον κανονισμό)· ο υποβιβασμός έχει γίνει ο πλέον «ζωντανός» εφιάλτης της.

Με μία ακόμη νίκη αλλά και τον συνδυασμό αποτελεσμάτων, η ΑΕΚ θα μπορούσε να παραμείνει στην κατηγορία. Ο “τελευταίος χορός” θα παιζόταν στο Περιστέρι με αντίπαλο τον Ατρόμητο. Ωστόσο, η “Ένωση”, παρόλο που μπήκε δυναμικά στο παιχνίδι, δεν κατάφερε να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων. Η ομάδα του Περιστερίου είχε εξασφαλίσει την συμμετοχή της στα πλέι- οφ της Σουπερ Λιγκ και το ματς με την ΑΕΚ ήταν τυπικής σημασίας. Κάτι το οποίο, δεν ίσχυε για τους “κιτρινόμαυρους”. Η πίεση των Περιστεριωτών στην εστία του Αραμπατζή, ειδικά στα τελευταία λεπτά του παιχνιδιού, έφερε το γκολ του Γιαννούλη για τον Ατρόμητο στο 90’+ 3’. Ο ακραίος αμυντικός του Ατρομήτου “ξεχάστηκε” από την αντίπαλη άμυνα, έστειλε την μπάλα στα δίχτυα της ΑΕΚ, ρίχνοντας την στο καναβάτσο. Αμέσως μετά, σφύριγμα της λήξης από τον διαιτητή Παππά.

“Δεύτε τελευταίον ασπασμόν” για την ομάδα του Τραϊανού Δέλλα. Ανείπωτη θλίψη, βλέμματα στο κενό, ψυχές στα κάτεργα. Οι λιγοστοί οπαδοί της “Ένωσης” μαζί και με αυτούς που ήταν διασκορπισμένοι στις αντίπαλες εξέδρες, συμμετείχαν στον βουβό πόνο της ομάδας. Ήταν πια γεγονός πως η ΑΕΚ είχε υποβιβαστεί μαθηματικά και καμία έφεση δεν θα έφερνε την Ανάστασή της. Ο πόνος για την ήττα, ο πόνος για τον υποβιβασμό ισοδυναμούσε με τον πόνο της απώλειας. Για καιρό η ΑΕΚ ήταν μακριά από τα “ντέρμπι”, την Ευρώπη, την αγαπημένη της κυριακάτικη συνήθεια. Οι Κυριακές της δε θα ήταν ίδιες από εδώ και πέρα. Το τίμημα βαρύ, όμως η ιστορία δεν διαγράφεται σε 90 λεπτά αγώνα, ούτε φυσικά και κρίνεται ποιοτικά και αξιολογικά.

Η σύγκρουση συναισθημάτων πιο δυνατή από ποτέ. Από τη μία, οι παίχτες του Ατρομήτου πανηγύριζαν την έξοδό τους στην Ευρώπη, ενώ από την άλλη, το κλάμα του παλαίμαχου Στέλιου Σεραφείδη, αποτύπωσε όλη την παλιά δόξα, το κλάμα του Γκερέιρο, ηχεί ακόμα στα αυτιά των φιλάθλων. Πρόσωπα που ο μόνος προσανατολισμός τους ήταν το χορτάρι του δημοτικού σταδίου στο Περιστέρι. Είχαν τελειώσει όλα, και η ΑΕΚ οδηγείτο στην καταστροφή. Έτσι είναι άλλωστε όταν χάνεις κάτι που αγαπάς· πονάς, και πονάει πολύ. Ωστόσο η ΑΕΚ, δεν έχασε το κύρος της, την αξιοπιστία της, την αγάπη των φιλάθλων της. Άλλωστε οι “Ενωσίτες” οπαδοί, λατρεύουν την ομάδα, και “το να είσαι ΑΕΚ είναι τρόπος ζωής”. Μία αέναη και διαχρονική αγάπη που δεν έχει πέρας. Απεναντίας, κέρδισε τον σεβασμό όλο και περισσότερων θιασωτών του ποδοσφαίρου. Μπορεί στα “νομικίστικα” να ήταν η μέρα που θα ξεκινούσε μία νέα ζωή, η ένδοξη ιστορία της όμως δεν διαγράφηκε· απλώς έγραψε μία μαύρη σελίδα. Σελίδα που χρειάστηκε να την ξαναγράψει. Αυτή είναι και η ειδοποιός διαφορά για τον δρόμο προς την κορυφή. Όλες οι μεγάλες ομάδες, έχουν το δικαίωμα της κατάρρευσης, γεγονός το οποίο, ανοίγει μετέπειτα τον δρόμο προς το φως.

Η “επόμενη μέρα”

Για την ΑΕΚ, δεν ήταν ποτέ τα τρόπαια, οι διακρίσεις το μείζον ζήτημα. Η ψυχή που παρέμεινε ζωντανή μέσα από τον θάνατό της ήταν ο κρυφός άσσος της. Ο υποβιβασμός της ήταν ο απινιδωτής της. Η ευκαιρία της για να χαράξει μία νέα, ανανεωμένη πορεία. Με την άφιξη του Δημήτρη Μελισσανίδη τα πράγματα άλλαξαν άρδην για την “Ένωση” και μπορούσε να ονειρεύεται ξανά αυτές τις περίφημες Κυριακές..

Αυτό που δίδαξε η ιστορία της ΑΕΚ ήταν ότι πλέον δεν την τρομάζει κανένας “θάνατος”.

“Άλλωστε, αν ξαναγεννηθείς από τις στάχτες σου, ποιός θάνατος μπορεί να σε τρομάξει;”

Επιμέλεια: Σοφία Τζιούβελη