Μιχάλης Τσόχος : << 2-3 μήνες αφού ξεκίνησα στη σχολή, μου λέει ο Χρήστος Σωτηρακόπουλος ότι είμαι έτοιμος και ότι πρέπει να ξεκινήσω να δουλεύω >>

Είναι η φωνή που τα τελευταία χρόνια είναι αλληλένδετη με τα σπουδαία ποδοσφαιρικά ραντεβού. Είτε στη περιγραφή ντέρμπι, εγχώριων και μη, είτε ως παρουσιαστής στην εκπομπή πριν και μετά τα παιχνίδια του Τσάμπιονς Λιγκ, είτε και στα δύο όπως στο περασμένο Μουντιάλ. Ο Μιχάλης Τσόχος μιλάει για την έως τώρα σταδιοδρομία του, για τον αείμνηστο Γιάννη Διακογιάννη, για το επίπεδο της αθλητικής δημοσιογραφίας στη χώρα μας, αλλά και την οικογένεια του.

Συνέντευξη στον Χρήστο Σκούρα.

Είναι αθλητικός δημοσιογράφος και εργάζεται στη Cosmote TV. Είναι απόφοιτος του Κέντρου Αθλητικού Ρεπορτάζ τη πρώτη χρονιά λειτουργίας του ( 1994 ) και έχει διατελέσει στο παρελθόν αρχισυντάκτης στις εφημερίδες Sportime και SportDay. Παράλληλα, έχει δουλέψει στο ραδιόφωνο στον Sport FM για περισσότερα από 20 χρόνια, όπου κάνει εκπομπές μέχρι και σήμερα.

Από το 2012 είναι αθλητικός συντάκτης στο Gazzetta.gr όπου πλέον είναι και σύμβουλος έκδοσης, αλλά και παρουσιαστής και σχολιαστής στη Cosmote TV. Ήταν μέλος της δημοσιογραφικής ομάδας που κάλυψε τηλεοπτικά για τον ANT1 το Παγκόσμιο Κύπελλο του Κατάρ.

<< Ο Χρήστος Σωτηρακόπουλος αποτέλεσε αναμφίβολα μέντορα για εμένα. >>

Η αγάπη για το ποδόσφαιρο και τα αθλητικά του δημιουργήθηκαν από μικρή ηλικία και ας είχε επιλέξει να ακολουθήσει κάτι διαφορετικό. << Όταν ήμουν μικρό παιδί, 5-6 ετών, έχουν οι γονείς μου κάτι κασέτες σε μαγνητόφωνο όπου περιέγραφα αγώνες του Μουντιάλ και μου άρεσε να κάνω τον Διακογιάννη. Στο σχολείο είχε έρθει η ώρα να αποφασίσω να σπουδάσω αλλά δεν είχε περάσει από το μυαλό μου να γίνω δημοσιογράφος. Πέρασα σε μια σχολή που δεν μου άρεσε, ενώ ήθελα διοίκηση επιχειρήσεων, οπότε επειδή τότε μπορούσες να κρατήσεις τους βαθμούς έλεγα ότι θα ξαναδώσω Κοινωνιολογία που τα είχα πάει χάλια, και θα περάσω εκεί που θέλω. >>

Θα μπορούσε να είχε επαναπαυτεί αλλά αντιθέτως αποφάσισε να μην σπαταλήσει καθόλου χρόνο. << Εκείνη τη χρονιά, άνοιξε το Κέντρο Αθλητικού Ρεπορτάζ. Είπα όλη τη χρονιά δεν θα κάθομαι να διαβάζω ένα βιβλίο κοινωνιολογίας, ας πάω να κάνω και αυτό, που μου άρεσε. Είχα δει μια καταχώριση σε μια εφημερίδα με όλους αυτούς που θαύμαζα και σκέφτηκα ας πάω να το ζήσω, να τους γνωρίσω. Τα καλοκαίρια πάντα δούλευα από πολύ μικρός και έτσι είχα τη δυνατότητα να το κάνω. >>

Εκεί θα κάνει μία από τις σημαντικότερες γνωριμίες της ζωής του. Μεταξύ άλλων, θα γνωρίσει τον Χρήστο Σωτηρακόπουλο, διευθυντή της σχολής, ο οποίος είναι ο πρώτος που τον ξεχώρισε. << Ούτε τότε είχα σκεφτεί ότι θα το κάνω επαγγελματικά. Όμως, 2-3 μήνες αφού ξεκίνησα μου λέει ο Χρήστος ότι είμαι έτοιμος και ότι πρέπει να ξεκινήσω να δουλεύω.  Έτσι, παράλληλα με τη σχολή ήμουν μαθητευόμενος στο Mega. Ο Χρήστος αποτέλεσε αναμφίβολα μέντορα για εμένα.

Είχαμε και τα ίδια ενδιαφέροντα, λάτρευα την Πρέμιερ Λιγκ όπως τη λάτρευε ο ίδιος, λάτρευα πολύ το ξένο ποδόσφαιρο όπως και ο ίδιος και ήταν και πολλά άλλα πράγματα που με έκαναν να τον δω έτσι. Αποκτήσαμε και μια φιλική σχέση. Εκείνα τα μεσημέρια σχεδόν κάθε δεύτερη μέρα τρώγαμε μαζί. >>

Ο μέντορας του, Χρήστος Σωτηρακόπουλος.

Δεν θα ήταν για κανέναν εύκολο να καταφέρει να διαχειριστεί τις τόσο υψηλές απαιτήσεις που του τέθηκαν. Εκείνος, όμως, δεν σκάλωσε πουθενά. << Άκουγα πολύ καλά λόγια είναι η αλήθεια, και από τον Γιάννη Διακογιάννη και από τον Φίλιππο Συρίγο και οι δύο με ξεχώριζαν και μου έλεγαν αμέσως ότι μπορείς και το έχεις. Αλήθεια είναι το καταλάβαινα και εγώ γιατί μου άρεσε πάρα πολύ. Σίγουρα, ένιωθα πολύ περήφανος, αλλά συνέβαιναν όλα πολύ γρήγορα και ερχόντουσαν οι προκλήσεις και έλεγες αμέσως ναι. Το διαχειρίστηκα, είδα την προοπτική μπροστά και προσαρμόστηκα πολύ γρήγορα. Δεν υπήρχε η δυνατότητα να μπω μισθολόγιο δυστυχώς στο Mega, αλλά ενθουσιάστηκα και είπα αυτό θέλω να κάνω. Εκεί είχα καταλήξει πλήρως. >>

Έχοντας δουλέψει σε κάθε διαφορετικό μέσο που υπάρχει, διέκρινε τις διαφορές μεταξύ τους. << Το κάθε μέσο έχει τη χάρη του, το ραδιόφωνο το λατρεύω γιατί είναι το πιο άμεσο. Η τηλεόραση έχει άλλη χάρη, αλλά έως το 2012 που πήγα στη Cosmote έλεγα δεν θα κάνω ποτέ τηλεόραση. Νόμιζα ότι δεν με ενδιέφερε και ότι δεν κάνω. Δύσκολη και απαιτητική αλλά μετά όταν ζεις τη μαγεία της σε καθηλώνει. Αλλά παραμένει ότι δημοσιογράφο σε έκανε εκείνα τα χρόνια η εφημερίδα.

Σήμερα θα μπορούσαμε να πούμε ότι σε κάνουν τα σάιτ αλλά δεν λειτουργούν με τον ίδιο τρόπο. Στα σάιτ μετράει πολύ περισσότερο η ταχύτητα  ενώ στην εφημερίδα η εγκυρότητα και η αποκλειστικότητα της είδησης. Σήμερα αυτό έχει χαθεί λίγο. Και πολλά άλλα, το κείμενο είχε πολύ μεγάλη αξία, ο τρόπος γραφής, δεν έβλεπες στις εφημερίδες τα κείμενα που είναι στα σάιτ που είναι ασύντακτα, βιαστικά γιατί έχουν ως προτεραιότητα την ταχύτητα. Είχε άλλη ποιότητα η εφημερίδα.  >>

<< Ο Γιάννης Διακογιάννης ήταν ένας πολύ φιλοσοφημένος και εκλεπτυσμένος άνθρωπος, ένας μπον βιβέρ. >>

Το 2003 άρχισε να εργάζεται στην αθλητική εφημερίδα SportDay όπου δούλευε μαζί με τον αείμνηστο Γιάννη Διακογιάννη, ο οποίος απεβίωσε στις 13 Δεκεμβρίου 2022. Θυμάται για εκείνον : << Στην SportDay ήμουν διευθυντής σύνταξης στα 30 μου, και είχα για αρθρογράφους οι οποίοι με τρολάρανε και οι τρεις, και με έπαιρναν τηλέφωνο και με έλεγαν κ.Διευθυντά, τον Διακογιάννη, τον Συρίγο και τον Σωτηρακόπουλο.

Ο Διακογιάννης με έπαιρνε κάθε εβδομάδα τηλέφωνο και μου έλεγε κ.Διευθυντά μπορώ να γράψω αυτό το Σαββατοκύριακο αυτό το κείμενο ή έχετε καμία αντίρρηση;. Του έλεγα κ.Γιάννη τι είναι αυτά που λέτε, και μου έλεγε έτσι είναι αγόρι μου στις εφημερίδες και κάποια στιγμή πήγαμε και στον ενικό αφού αποκτήσαμε σχέση και βγαίναμε έξω. Είχαμε άλλη είδους σχέση, σπουδαίος και ως άνθρωπος, άστο ως δημοσιογράφος.

Είχε τέτοια κουλτούρα, που όταν τον ρώτησα ποια είναι η καλύτερη του βραδιά, το καλύτερο γεγονός του σε ένα Μουντιάλ, μου απάντησε στο Μουντιάλ της Ιταλίας. Του λέω δεν ήταν και πολύ θεαματικό. Όχι αγόρι μου, μου λέει, δεν μιλάω για το ποδόσφαιρο. Εγώ παραμονή του τελικού στη Ρώμη, πήγα και είδα τους ‘’3 τενόρους’’, Παβαρότι, Καρέρα, Ντομίνγκο. Αυτή ήταν η καλύτερη βραδιά της ζωής του. Ο Διακογιάννης ήταν πολλά πράγματα περισσότερα. Πολύ μεγαλύτερη κουλτούρα και μόρφωση και άλλα πράγματα σε σχέση με τον αθλητισμό. Ήταν ένας πολύ φιλοσοφημένος και εκλεπτυσμένος άνθρωπος, ένας μπον βιβέρ. >>

Ο αείμνηστος Γιάννης Διακογιάννης.

Ως διευθυντής σύνταξης στη SportDay ήταν υπεύθυνος για τα πρωτοσέλιδα της εφημερίδας και υπάρχουν μερικά που του έχουν μείνει εντυπωμένα στο μυαλό του. << Σε καθημερινή βάση την τελική ευθύνη την είχα εγώ και για το περιεχόμενο και για το σχεδιασμό. Μου είχε τυφλή εμπιστοσύνη ο Χρήστος Σωτηρακόπουλος. Αυτό με το ‘’δεν θα ξαναφάω γκολ στο 89’’ είναι σίγουρα ένα από αυτά που μου έχει μείνει.>>

Είναι το πρωτοσέλιδο της 20ης Οκτωβρίου 2005, όταν ο Ολυμπιακός για δεύτερο σερί ευρωπαϊκό παιχνίδι δέχεται γκολ στο τέλος και δεν παίρνει αποτέλεσμα, χάνοντας τότε πρώτα από τη Ρεάλ Μαδρίτης και τρεις εβδομάδες αργότερα, στις 19 Οκτωβρίου 2005, από τη Λιόν. << Είναι αρκετά που ξεχωρίζω, την αποκλειστικότητα της μεταγραφής του Γιάγια Τουρέ, πρωτοσέλιδα κριτικής, πολύ σκληρή κριτική είχαμε κάνει κάποτε στον Σωκράτη Κόκκαλη και στον Γιάννη Βαρδινογιάννη. Πολλά θυμάμαι. Υπήρχε γκρίνια αλλά τότε μπορούσες να κάνεις πιο ανοιχτά κριτική. >>

<< Αν του κάνεις του κόσμου το άσπρο-μαύρο για τη διαιτησία, και ξέρω γω τι, υποτιμάς όλο το κλάδο. Γιατί σου λένε ότι αυτά γράφουν οι αθλητικοί συντάκτες. Αυτό με ενοχλεί. >>

Στάθηκε περαιτέρω σε αυτό, εξηγώντας τις αιτίες και σχολιάζοντας γενικά για αυτό που τον ενοχλεί στον επαγγελματικό χώρο. << Άλλαξαν οι εποχές, δημιούργησαν στα μέσα εξαρτήσεις. Ζήτημα των μέσων είναι και των ιδιοκτητών τους, πολύ λιγότερο των δημοσιογράφων. Και σήμερα οι δημοσιογράφοι την ίδια κριτική θα ασκούσαν αλλά δεν μπορούν. Βεβαίως και οι δημοσιογράφοι δεν βρήκαν τρόπους να αντιδράσουν αλλά αυτό είναι μια μεγάλη κουβέντα. >>

Επεκτάθηκε περισσότερο, δίνοντας έμφαση σε ένα κείμενο που είχε δημοσιεύσει μετά το εφετινό ντέρμπι Παναθηναϊκός – Ολυμπιακός όπου άσκησε δριμεία κριτική σε συναδέλφους του. << Με ενοχλεί πολύ πάρα πολλές φορές, εγώ δεν έχω κανένα πρόβλημα με αυτούς που τους χαρακτηρίζουν ως ‘’οπαδούς- δημοσιογράφους’’, δημοσιογράφους που κάνουν το ρεπορτάζ της ομάδας και δηλώνουν υποστηρικτές. Κανένα. Πάρα πολλοί από αυτούς είναι φίλοι μου. Αυτό δεν σημαίνει το ότι υποστηρίζω μία ομάδα κάνω το ρεπορτάζ της, πρέπει να κάνω και το άσπρο-μαύρο, γιατί το βλέπει ο κόσμος το καταλαβαίνει.

Δηλαδή, αν του κάνεις το άσπρο-μαύρο για τη διαιτησία, και ξέρω γω τι, υποτιμάς όλο το κλάδο. Γιατί σου λένε ότι αυτά γράφουν οι αθλητικοί συντάκτες. Αυτό με ενοχλεί. Δεν με ενοχλεί κατά ανάγκη το είμαι φανατικός Ολυμπιακός, είμαι φανατικός Παναθηναϊκός, είμαι φανατικός ΑΕΚ, και κάνω το ρεπορτάζ. Δεν με ενοχλεί καθόλου, και το καταλαβαίνω που το κάνουν πολλά παιδιά και το αισθάνομαι.

Νομίζω μπορώ να ασκώ κριτική γιατί έχω υπάρξει ρεπόρτερ μεγάλης ομάδας και μάλιστα και Ολυμπιακού και Παναθηναϊκού. Οπότε μπορώ να την καταλάβω τη ταύτιση με την ομάδα, με ανθρώπους που ζεις κάθε μέρα και ταξιδεύεις μαζί τους, αλλά να κρατάμε ένα μέσο επίπεδο ότι σεβόμαστε αυτόν που μας ακούει, μας διαβάζει, μας βλέπει, και ότι αυτό που είδε δεν είναι κάτι διαφορετικό από αυτό που του λέμε. >>

<< Και απορώ πως δεν έγινα παγκόσμιο ‘’viral’’ γιατί νύχτα περιέγραψα τελικό με γυαλιά ηλίου. >>

Το 2012 ξεκίνησε να δουλεύει στη Cosmote TV και είχε την πρώτη του επαφή έως τότε με την τηλεόραση. Αναφέρθηκε στις σκέψεις που τον οδήγησαν εκεί αλλά και στις πρώτες δυσκολίες που αντιμετώπισε. << Άρχισε, κάποια στιγμή να δουλεύει στο μυαλό μου ότι η εφημερίδα τελειώνει. Και ότι εγώ είμαι πολύ μικρός και έπρεπε να περάσω στα επόμενα βήματα. Παρά το γεγονός ότι δεν είχα σκεφτεί ποτέ ότι θα δουλέψω στη τηλεόραση, προφανώς και λόγω του περιεχόμενου με ενδιέφερε και λόγω των χρημάτων είπα αμέσως ναι.

Επειδή άργησα να κάνω τηλεόραση, ενώ ήμουν σχεδόν 15 χρόνια στη δουλειά, δεν την αντιμετώπισα σαν κάτι τρομερό και σαν πλεονέκτημα νομίζω έχω την φυσικότητα μου, δεν το αισθάνομαι ότι έχω την κάμερα απέναντι. Είμαι όπως όταν έκανα ραδιόφωνο και απλά έχω μια κάμερα απέναντι μου και με καταγράφει. Αυτό με βοήθησε πάρα πολύ, αν το είχα κάνει από τη 1η μέρα δεν ξέρω αν θα ήταν έτσι. Όταν ξεκινάς, έχεις άγχος, πίεση αλλά εγώ δεν το αισθάνθηκα στη τηλεόραση. Με δυσκόλεψε ότι έπρεπε να φοράω γραβάτες ενώ δεν είχα φορέσει ούτε στο γάμο μου. Στις μεταδόσεις, το ότι είχα μάθει να κάνω περιγραφή στο ραδιόφωνο όπου ήσουν και τα μάτια αυτού που άκουγε, και τα έλεγα όλα ( είναι αριστερά δεξιά ), και έπρεπε να ξεπεράσω τη δύναμη της συνήθειας. >>

Με τον συμπαρουσιαστή του στη Cosmote TV, Βασίλη Σαμπράκο.

Κατάφερε να ξεχωρίσει ένα συγκεκριμένο πράγμα που του αρέσει περισσότερα απ’ όλα τα άλλα στη δουλειά. << Η περιγραφή αγώνα. Τώρα πια ναι, κάποτε ήταν η δημιουργία πρωτοσέλιδου. Την προτιμάω από τις εκπομπές χωρίς δεύτερη σκέψη. Περνάω καλά, μου αρέσει το ποδόσφαιρο, αν είναι καλό ματς το ζεις. Και μπορώ να περάσω καλά με το Παναιτωλικός – Ατρόμητος που είμαι στο γήπεδο ή με το Κρίσταλ Πάλας – Φούλαμ που είμαι στο μπουθ. Δεν έχει να κάνει να είναι κατά ανάγκη ένα πολύ μεγάλο ματς, ναι οκ προφανώς όσο πιο μεγάλο τόσο σε εξιτάρει. Πέρυσι σε ένα Λαμία – Βόλος 2-2 είχα περάσει καταπληκτικά και το είχα πει και στον αέρα ότι δεν ξέρω πόσα εκατοντάδες ματς έχω περιγράψει με τρελό ρυθμό, ελάχιστα είναι από αυτά που είχα μείνει από ανάσες, και το ματς ήταν εκείνη τη μέρα ένα τέτοιο. >>

Έχοντας υπάρξει πολλές φορές στο γήπεδο, και δη στο εξωτερικό, αυτό το ματς που ξεχωρίζει είναι ο τελικός του Γιουρόπα Λιγκ το 2019 μεταξύ Άρσεναλ και Τσέλσι, στο Μπακού του Αζερμπαϊτζάν. << Αυτή στο Μπακού είναι μια αστεία ιστορία. Έχει πολύ ισχυρή αστυνομία, δεν αφήνουν να κυκλοφορείς και έχω μπει σε ένα ταξί να πάω στο γήπεδο. Είναι μεσημέρι, κάνει ζέστη, φοράω γραβάτες, σακάκια, και για κάποιον λόγο δεν μιλάει κανείς αστυνομικός αγγλικά και είναι αδύνατον να συνεννοηθούμε ότι εγώ είμαι δημοσιογράφος και ότι πρέπει να με αφήσουν να πάω στο γήπεδο.

Κάποια στιγμή ο ταξιτζής εκνευρίζεται πάρα πολύ, και με εμένα και με τον αστυνομικό και όσο έχω κατέβει και προσπαθώ να συνεννοηθώ και δείχνω διαπιστεύσεις, ο ταξιτζής σηκώνεται και φεύγει. Το πολύ ωραίο είναι ότι είχα μέσα αφήσει το τσαντάκι μου, στο οποίο δεν βάζω ποτέ πολύτιμα πράγματα αλλά βάζω χρηστικά πράγματα. Όπως τα γυαλιά μυωπίας. Διότι επειδή έχει πάρα πολύ ήλιο φοράω γυαλιά ηλίου και μένω χωρίς γυαλιά μυωπίας για να περιγράψω ματς στο γήπεδο στο Μπακού. Και απορώ πως δεν έγινα παγκόσμιο ‘’viral’’ γιατί νύχτα περιέγραψα τελικό με γυαλιά ηλίου γιατί ήταν και μυωπίας. >>

<< Έχουν υπάρξει πάρα πολλές φορές όπου, ειδικά όταν ήταν μικρότερα τα παιδιά, τα έβαζα για ύπνο Δευτέρα βράδυ και έλεγα θα τα ξαναδώ Παρασκευή. >>

Τον Νοέμβριο και τον Δεκέμβριο αποτέλεσε μέλος της δημοσιογραφικής ομάδας του ANT1 που κάλυψε το Παγκόσμιο Κύπελλο στο Κατάρ. Πέρα από περιγραφή αγώνων και σχολιασμό στην εκπομπή μετά τα παιχνίδια, έκανε και πολλά βίντεο-αφιερώματα. Εκμυστηρεύτηκε τη δουλειά που έγινε στη δημιουργία τους. << Κάναμε με εξαίρεση δύο ή τρεις εκπομπές σχεδόν κάθε μέρα βίντεο. Από τις 25 εκπομπές πρέπει να κάναμε βίντεο στις 22. Αρκετές ώρες. Και από την Έλενα Χαριτάκη για κάθε βίντεο σίγουρα 7-8 ώρες δουλειάς, άλλες τόσες από εμένα και από τον Θύμιο Αγαπητό στο μοντάζ. Εγώ το φανταζόμουν, το έγραφα, το σχεδίαζα. >>

Είναι ένα επάγγελμα το οποίο απαιτεί άπειρες ώρες δουλειάς και δεν έχει σταθερό ωράριο, και αυτό είναι εύκολο να δημιουργήσει προβλήματα στη προσωπική ζωή. << Παντρεύτηκα δημοσιογράφο, δεν ξέρω διαφορετικά αν θα πηγαινόταν η δουλειά. Γιατί αν σκεφτείς ότι εμείς δουλεύουμε όλα τα Σαββατοκύριακα και οι κανονικοί άνθρωποι δεν μπορούν να το καταλάβουν αυτό γιατί όσοι έχουν κανονικές δουλειές κάθονται τα Σαββατοκύριακα ή την Κυριακή, ή κάθονται κάποια Σαββατοκύριακα, εμείς δεν καθόμαστε κανένα, οπότε αυτό σε ένα ζευγάρι δεν είναι εύκολο να το διαχειριστείς. Αλλά η γυναίκα μου ήταν δημοσιογράφος και το καταλάβαινε αυτό επειδή συνέβαινε και στην ίδια. Δεν αποτέλεσε λοιπόν πρόβλημα για εμένα, αλλά όταν έρχονται τα παιδιά είναι λίγο ένα πρόβλημα.

Έχουν υπάρξει πάρα πολλές φορές όπου, ειδικά όταν ήταν μικρότερα, τα έβαζα για ύπνο Δευτέρα βράδυ και έλεγα θα τα ξαναδώ Παρασκευή. Και κυριολεκτούσα. Γιατί τα παιδιά πήγαιναν σχολείο το πρωί, γύρναγαν το μεσημέρι ενώ εγώ έλειπα, και εγώ θα γύρναγα την Τρίτη, τη Τετάρτη και τη Πέμπτη χαράματα, λόγω του Τσάμπιονς και του Γιουρόπα Λιγκ. Εγώ έπεφτα για ύπνο, αυτά ξυπνούσαν για να πάνε για σχολείο, και ενώ μέναμε στο ίδιο σπίτι δεν είχα χρόνο να τα δω. Και επίσης, πολλές φορές περίμεναν και αυτά ένα Σαββατοκύριακο να πάμε κάπου, όλος ο κόσμος πάει κάπου μερικές φορές μέσα στο χρόνο, για εμάς μόνο το καλοκαίρι υπήρχαν Σαββατοκύριακα.

Τα υπόλοιπα δεν υπήρχαν ποτέ και σε πολλές άλλες περιπτώσεις. Έχω κάνει αλλαγή χρόνου στο ραδιόφωνο, έχω κάνει μεταδόσεις Παραμονή Πρωτοχρονιάς, Παραμονή Χριστουγέννων, ανήμερα το Πάσχα, τα τελευταία 9 χρόνια πρέπει κάθε Κυριακή Πάσχα να έχω περιγράψει. Κομμάτι της δουλειάς, συνηθίζεις, μαθαίνεις. Αυτό είναι το σχετικά δύσκολο του πράγματος, κατά τα άλλα είναι μια δουλειά που δεν σου δημιουργεί άλλου είδους προστριβές. >>

<< Αν θέλω να είμαι αντικειμενικός, ο καλύτερος που είδα ποτέ είναι ο Μέσσι. >>

Αγαπημένος του ποδοσφαιριστής ο Ντιέγκο Μαραντόνα, αλλά θεωρεί τον Λιονέλ Μέσσι τον καλύτερο που έχει δει ποτέ. << Είναι άτοπο να συγκρίνεις διαφορετικές εποχές, για εμένα θα είναι πάντα ο Μαραντόνα γιατί είναι αυτός με τον οποίο μεγάλωσα και τον λάτρεψα στα 7μου στα 10μου στα 15μου και ήταν η πρώτη μεγάλη αγάπη. Αλλά αν θέλω να είμαι αντικειμενικός τότε ο καλύτερος ποδοσφαιριστής που είδα ποτέ είναι ο Μέσσι. Που να τον έζησα, γιατί μπορούμε να μιλήσουμε για τον Πελέ και τον Γιόχαν Κρόιφ αλλά μέσα από βίντεο. >>

Παρότι άνθρωπος του αθλητικού χώρου έχει φυσικά και άλλα ενδιαφέροντα πέρα αυτών. << Μουσική ακούω πολύ και μου αρέσει πολύ. Ακούω τα πάντα. Σειρές στο σπίτι και θέατρο. Παλιότερα πήγαινα πολύ σινεμά, τώρα πια λιγότερο. Τίποτα πολύ διαφορετικό από ότι κάνει ο μέσος κόσμος. Αγαπημένη ταινία η ‘’Λίστα του Σίντλερ’’. Σειρά πρόσφατη το ‘’Κράουν’’ μου άρεσε πάρα πολύ. Θα το κάνουμε σαν τον Μέσσι με τον Μαραντόνα. Η καλύτερη πιθανότατα που έχω δει και η πρώτη που αγάπησα, ο δικός μου Μαραντόνα γιατί με αυτή ξεκίνησα, ήταν το ‘’Πρίζον Μπρέικ’’. Και ο Μέσσι είναι το ‘’Γκέιμ οφ Θρόουνς’’. Προφανώς, λατρεύω ‘’φιλαράκια’’, έχω δει 50 φορές κάθε επεισόδιο και τώρα τα ξαναβλέπω με τις κόρες μου. >>

<< Θέλω να ζήσω την εμπειρία του να πάω 30 μέρες σε ένα Παγκόσμιο Κύπελλο. >>

Παρά το πλούσιο βιογραφικό και τις αμέτρητες εμπειρίες, υπάρχουν ακόμα μερικά πράγματα που δεν έχει καταφέρει να κάνει και θα ήθελε εφόσον του δινόταν η ευκαιρία στο μέλλον. << Θέλω να ζήσω την εμπειρία του να πάω 30 μέρες και να δουλέψω σε ένα Παγκόσμιο Κύπελλο. Δεν έχω πάει ακόμα. Αυτό είναι κάτι που θα ήθελα να ζήσω γιατί είναι πολύ διαφορετικό από το να πας αποστολή κάπου στο εξωτερικό για ένα ματς. Έχω πάει σε Γιούρο, αλλά δεν το μετράω γιατί είχα πάει για την Ελλάδα, όχι για την διοργάνωση.  >>

Μαζί με τον Μιχάλη Τσόχο στα γραφεία του Σπορ ΦΜ.

Ένας πολύ καλός δημοσιογράφος αλλά πάνω απ’ όλα ένας πολύ καλός άνθρωπος. Που σε καθηλώνει να τον ακούς όταν σου μιλάει και που αφού τον γνωρίσεις είναι πολύ εύκολο να καταλάβεις το γιατί κατάφερε να πετύχει. Αγαπάει αυτό που κάνει και περνάει καλά. Είναι ακριβώς αυτός ο ευγενικός και ευχάριστος άνθρωπος που βλέπουμε όλοι από τις τηλεοράσεις μας.