ΆΛΚΗ ΔΕ ΦΤΑΝΕΙ ΤΟ ΣΥΓΓΝΩΜΗ ΑΔΕΡΦΕ ΜΟΥ

1ος: «Δεν αποδέχομαι τις πράξεις, ήμουν εκεί αλλά δεν έκανα κάτι. Λυπάμαι πολύ για ό,τι έγινε».

2ος: «Λυπάμαι πολύ για ό,τι έγινε».

3ος: «Λυπάμαι για το συμβάν. Ήμουν παρών, αλλά δεν αποδέχομαι τις κατηγορίες».

4ος: «Ζητώ μία μεγάλη συγγνώμη από την οικογένεια του Άλκη. Ήμουν παρών, αλλά δεν έκανα τίποτα».

5ος: «Αρνούμαι τις κατηγορίες, ήμουν παρών, δεν έχω κάνει τίποτα».

6ος: «Αρνούμαι τις κατηγορίες όπως μου αποδίδονται».

7ος: «Αρνούμαι τις πράξεις».

8ος: «Αρνούμαι τις κατηγορίες και λυπάμαι πολύ για ό,τι έγινε».

9ος: «Συμμετείχα στο περιστατικό και αρνούμαι τις πράξεις. Εκφράζω τη βαθύτατη θλίψη μου για τον θάνατο του Άλκη και ζητώ συγγνώμη από την οικογένειά του».

10ος: «Ζητώ συγγνώμη τόσο από την οικογένεια του Άλκη όσο κι από τους φίλους του. Αναλαμβάνω την ευθύνη των πράξεων που μου αναλογούν γι’ αυτά που πραγματικά έκανα. Δεν ήρθα σε καμία σωματική επαφή με τον Αλκιβιάδη. Αποδέχομαι μόνο ότι χτύπησα τον έναν από τους δύο φίλους του».

11ος: «Αρνούμαι τις κατηγορίες και ζητώ συγγνώμη».

12ος: «Αρνούμαι όλες τις κατηγορίες. Εκφράζω τη βαθύτατη θλίψη για το συμβάν και τα συλλυπητήριά μου. Ο δικός μου ρόλος ήτα αυτός του “ταξιτζή”, ήμουν 80 μέτρα μακριά και δεν κατέβηκα από το αυτοκίνητο».

Όχι δεν παραθέτω λόγια από κάποια παράσταση, αν και θα μπορούσαμε να μιλήσουμε για το θέατρο του παραλόγου. Αυτές τις μέρες ξεκίνησε βλέπετε η δίκη για τη δολοφονία του Άλκη Καμπανού ( ναι, ένα χρόνο μετά ) και τα παραπάνω αποτελούν τις λέξεις των δώδεκα δολοφόνων ενός νέου παιδιού. Προτάσεις που χωρίς δισταγμό ξεστόμισαν μπροστά στους γονείς του, μπροστά στους ανθρώπους που τους βύθισαν στη θλίψη, ΧΩΡΙΣ ΚΑΝΕΝΑ ΛΟΓΟ.

Θυμάμαι σαν χθες εκείνες τις ημέρες. Είχα ξυπνήσει νωρίς και όπως κάθε πρωί άνοιξα το κινητό. Να σας πω την αλήθεια, εδώ και κάποια χρόνια σπάνιες είναι οι μέρες που θα το κοιτάξω και δε θα διαβάσω άσχημη είδηση. Όμως έκεινη την ημέρα το πράγμα ξέφυγε των ορίων. Η πρώτη μου αντίδραση ήταν συνέπεια των καιρών και της έλλειψης παιδείας στην κοινωνία μας και κατεπέκταση και στην οπαδική κουλτούρα μας: «πάλι κάτι θα έγινε σε οπαδικό ραντεβού». Περαιτέρω σημασία δεν έδωσα, διότι διένυα την προτελευταία εξεταστική μου στο πανεπιστήμιο και έπρεπε να ξεκινήσω γρήγορα το διάβασμα. Καθώς όμως τα λεπτά περνούσαν, όλο και περισσότερες πληροφορίες έρχονταν στο φως και κάπου προς το μεσημέρι είχα αντιληφθεί τι ακριβώς είχε συμβεί. Ένα νέο παιδί είχε δολοφονηθεί, επειδή απάντησε ειλικρινά για το ποια ομάδα υποστηρίζει. Ένα νέο παιδί είχε δολοφονηθεί, ενώ είχε βγει βόλτα να ξεσκάσει από τη δική του εξεταστική. Ένα νέο παιδί είχε δολοφονηθεί χωρίς να φταίει. Ένα νέο παιδί είχε δολοφονηθεί για τις ομάδες. Ένα νέο παιδί είχε δολοφονηθεί. Το σοκ και η θλίψη ήταν τεράστια για πολλούς λόγους. Ήταν η βαναυσότητα της πράξης, ήταν η έλλειψη λογικής της κατάστασης και ήταν και τα κοινά με τον αδικοχαμένο Άλκη. Όντας οπαδός ομάδας από τη γέννηση μου, όντας στην ίδια ηλικία και στην ίδια φάση της ζωής, σκέφτηκα το πόσο εύκολα θα μπορούσα να ήμουν στη θέση του.

Οι επόμενες εβδομάδες κύλησαν με πόνο και ερωτηματικά για όλους μας. Ο αποτροπιασμός μεγάλωνε και γρήγορα άρχισαν οι μετάνοιες και οι προσπάθειες αλλαγής. Όπως πάντα άλλωστε. Και ξέρετε τι άλλαξε από τότε; ΤΙΠΟΤΑ. Ειλικρινά δε πίστεψα και ποτέ το αντίθετο. Οι υποσχέσεις και οι συγγνώμες έδωσαν και πήραν, οι κατηγορίες και το τσουβάλιασμα το ίδιο.

«Όταν σας λέμε να μην πηγαίνετε στα γήπεδα που πάνε όλοι οι αλήτες…»

«Πρέπει να μπει ένα τέλος, ας είναι ο Άλκης το τελευταίο θύμα…»

Και μετά ήρθε το καλοκαίρι και όλοι πήγαμε ανέμελα στις θάλασσες. Βαρέθηκα να τα γράφω, όπως και να τα ακούω.

Και να ‘μαστε ένα χρόνο μετά, όπου κουκουλοφόροι παίζουν μπουνιές έξω από το δικαστήριο, όπου γίνεται η δίκη. Το θέατρο του παραλόγου που λέγαμε. Άκουσα και τον κ. Κούγια να λέει, ότι μπορεί και να μην μπουν φυλακή και μετά διάβασα και τι ειπώθηκε στο δικαστήριο. Μήπως το παιδί αυτοκτόνησε τελικά, αφού κανείς δεν το ακούμπησε;

Όπως τίποτα από τα παραπάνω δε με εντυπωσίασε, έτσι κι αυτό. Η δειλία τους ήταν φανερή από το πρώτο λεπτό. Εξάλλου, κάτι τέτοιοι πάντα με αυτόν τον τρόπο λειτουργούν. Ποιος είναι άντρας να παραδεχθεί τις πράξεις του, αν ήταν βέβαια δε θα έφταναν σε αυτή τη θέση. Ο ένας κρύβεται πίσω από τον άλλον, αφού το μόνο που τους νοιάζει είναι να τη γλιτώσουν. Δεν έχουν τη δύναμη να σηκώσουν αυτό που πρέπει να υποστούν και βασικά δεν είχαν ποτέ τη δύναμη.

Πάντως και χωρίς να σας κακοφανεί, παρατηρώ μια ομοιότητα τους με εμάς. Σχεδόν όλοι τους και όλοι μας ζητήσαμε συγγνώμη, χωρίς να αναλογιστούμε και να δεχθούμε τις ευθύνες μας γι’ αυτό που έχουμε δημιουργήσει. Άλκη, φίλε μου δεν είμαστε ικανοί για κάτι καλύτερο.

Επιμέλεια: Χονδρός Παναγιώτης