Συνέντευξη του Ι. Γκαγκαλούδη στον Δ. Τσάκνη για το Sportreview

Πρόκειται για ένα πρόσωπο, ευρέως προβεβλημένο. Οι τοποθετήσεις του γίνονται viral, δίχως ιδιαίτερη προσπάθεια. Αγωνίζεται, αν και έχει συμπληρώσει 44 έτη ζωής, και στις ομάδες όπου παίζει, πρωταγωνιστεί. Τα αισθήματά του για το «τριφύλλι» δεν μπορούν να κρυφτούν. Άλλωστε δεν επιχειρεί και ο ίδιος να τα «καμουφλάρει». Θα τον αγαπήσεις ή θα τον μισήσεις. Δεν υπάρχει ενδιάμεση κατάσταση. Στο πλαίσιο της συνάντησης της ομάδας του Εσπέρου Καλλιθέας με τα Χανιά, ο «αειθαλής» Γιάννης Γκαγκαλούδης, κατέθεσε δηλώσεις ζωής, μίλησε για τη σχέση του με το μπάσκετ, για το μεγάλο στόχο που έβαλε και κατάφερε να τον κατακτήσει, αλλά και για τον αγαπημένο του Παναθηναϊκό.

ΔΤ: Γιάννη, η ομάδα σου κέρδισε, δεν χρειάστηκε να αγωνιστείς πολύ σήμερα. Έχεις συμπληρώσει αισίως τα 44 όντας ο πλέον “αειθαλής” παίκτης του ελληνικού μπάσκετ. Αυτό που είναι όμως εντυπωσιακό είναι πως όταν βρίσκεσαι στο παρκέ, η ομάδα τρέχει περισσότερο, παράγει περισσότερους αιφνιαδιασμούς, διακρίνεσαι για το παχνίδι σου. Θα ήθελες να μας πεις τη «μαγική συνταγή»;

IΓ: (γέλια) «δεν υπάρχει “μαγική συνταγή”. Έχω πει ιδίως τα τελευταία έντεκα χρόνια που ασχολούμαι με το έργο των ακαδημιών, πως από τη πλευρά μου προσπαθώ να μεταδώσω στα παιδιά την αγάπη για το μπάσκετ, την τρέλα που έχω. Μου αρέσει να είμαι στο γήπεδο συνέχεια, να ακούω τον ήχο της μπάλας, να τρέχω, να  χαίρομαι το παιχνίδι, γιατί στα 44 όταν είσαι μέσα στο γήπεδο νιώθεις παιδί» Εγώ δεν νιώθω 44, ναι σωματικά ή πνευματικά ο αριθμός είναι 44 όπως και να το κάνεις, αλλά είναι απλώς ένα νούμερο».

ΔΤ: Είναι απλώς ένα νούμερο και όμως, εξακολουθείς να ξεχωρίζεις..

ΙΓ: «Το μόνο που θέλω είναι να κερδίζει η ομάδα και να προχωράει. Είχαμε μία δύσκολη αρχή, νομίζω όμως πως το “έχουμε στρίψει” λίγο το καράβι και παίζουμε και καλά, δεν κερδίζουμε μόνο. Οι τελευταίες δύο ήττες της ομάδας, κόντρα σε καλούς αντιπάλους, κρίθηκαν στις λεπτομέρειες. Οπότε, η ομάδα δείχνει χαρακτήρα και δείχνει πως επανέρχεται. Στόχος μας είναι παιχνίδι με παιχνίδι να παλεύουμε και να κερδίζουμε. Σήμερα κάναμε τη πρώτη μας νίκη στη Καλλιθέα, στην έδρα μας γενικότερα θέλουμε να κερδίζουμε πάντα. Το πιο σημαντικό είναι η ομάδα να υλοποιήσει τους στόχους της. Στα 44 δεν έχουν σημασία οι προσωπικές επιδόσεις και τα στατιστικά μου, άλλες φορές βοηθάω άλλες όχι τόσο πολύ. Από εκεί και πέρα, το αν θα βάλω 10, 20 ή 30 πόντους δεν έχει σημασία για εμένα».

ΔΤ: Μου απάντησες στα επόμενα ερωτήματα που αφορούν τους στόχους της ομάδας, και εν μέρει στο ερώτημα που θα έκανα για τους προσωπικούς σου στόχους. Έχοντας δει και τη στατιστική σου, παραμένεις ένας από τους κορυφαίους σκόρερ της κατηγορίας, θα ήθελα όμως να σε ρωτήσω κάτι άλλο, έχουμε δει πως η ομάδα του Εσπέρου στηρίζεται σε νέους παίκτες, ποιον από τους νέους παίκτες της ομάδας ξεχωρίζεις και πιστεύεις πως έχει να δώσει πράγματα σε υψηλότερο επίπεδο;

ΙΓ: «Εγώ σαν μεγάλος, γιατί έχω και το ρόλο του μπαμπά εδώ στους μικρούς, δεν θα σου πω έναν γιατί δεν είναι σωστό και δεν πρέπει. Θα σου πω όμως το εξής: υπάρχουν παιδιά στην ομάδα μας, νεαρά παιδιά που πρέπει να δουλέψουν πάρα πολύ, πρέπει να σκύψουν το κεφάλι, πρέπει να μάθουν πράγματα. Ο καθένας ορίζει τη τύχη του εαυτού του, χρειάζεται σκληρή δουλειά. Ξέρετε, ο χώρος του μπάσκετ δεν είναι εύκολος, όλοι εμείς που κάναμε καριέρα και διατηρηθήκαμε σε υψηλό επίπεδο και εγώ που αγωνίστηκα 18 χρόνια στην Α1, μπορώ με σιγουριά να σας πω πως ο χώρος έχει περισσότερες λύπες από ότι χαρές και εκεί θα φανεί ποιος παίκτης μπορεί να αντέξει και να διατηρηθεί σε ένα υψηλό επίπεδο. Σε ότι αφορά τη στατιστική, έχω βγει πρώτος σκόρερ στην Α2 οκ και τι έγινε; ούτε βραβείο θα πάρω ούτε τίποτα, το έχω ξανακάνει να βγω πρώτος σκόρερ. Δεν παίζω μπάσκετ γι’ αυτό πια. Παίζω γιατί με ευχαριστεί. Το κυριότερο, είναι ότι είχα ένα στόχο τον οποίο κυνηγούσα “σαν δαίμονας”. Ήθελα το παιδί μου να με προλάβει μέσα στο γήπεδο. Το έχω καταφέρει εδώ και εννιά χρόνια, με τη κόρη μου και όπως λένε οι συμπαίκτες και οι αντίπαλοί μου, “σε λίγο θα παίξουμε και αντίπαλοι” (γέλια)».

ΔΤ: Θα ακολουθήσει το δρόμο του μπαμπά; βρίσκεται στα βήματά σου;

ΙΓ: «Δείχνει ότι ειναι καλή, δέιχνει ότι το αγαπάει, έχει “κολλήσει το μικρόβιο” είναι σίγουρο γιατί έχει μεγαλώσει στο γήπεδο, έχει κάνει τα πρώτα της βήματα στο παρκέ. Έχει δει πάρα πολλές εικόνες και έχει πολλές παραστάσεις. Και μόνο που τη βλέπω να παίζει, (αγωνίζεται στον Πανιώνιο) είμαι ο πιο ευτυχισμένος πατέρας του κόσμου, δεν σου λέω υπερβολές. Ξέρεις, όταν είσαι αθλητής και βλέπεις το παιδί σου στον αθλητισμό, (δεν χρειάζεται να είναι απαραίτητα στο μπάσκετ), νιώθεις περηφάνεια. Έχω συγκινηθεί για τη κόρη μου. Για μένα αυτή είναι η μεγαλύτερη χαρά μου».

ΔΤ: Κάτι τελευταίο, φαντάζομαι πως παρακολουθείς τον Ολυμπιακό και τον Παναθηναϊκό. Nα μιλήσουμε για την πορεία τους στην Ευρωλίγκα;

ΙΓ: «Δεν βλέπω μπάσκετ! Μπορώ όμως να σου πω για τον Παναθηναϊκό στο ποδόσφαιρο όπου δεν έχω χάσει παιχνίδι. Νομίζω πως ήρθε η ώρα μας, να πάρουμε ένα πρωτάθλημα μετά από τόσα χρόνια. Η ομάδα είναι καλή. Έχει γίνει καλή δουλειά και ο κόσμος στηρίζει αυτή τη προσπάθεια μετά από πολλά χρόνια. Το καλό με τον Παναθηναϊκό είναι πως ξαναγύρισε τον κόσμο στο γήπεδο και αυτό βγάζει υγεία».

ΔΤ: Αυτό αποτελεί πρότυπο και για τα άλλα αθλήματα;

ΙΓ: «Ακριβώς, μακάρι να γίνει το ίδιο και στο μπάσκετ αλλά και στο βόλεϊ και να έρχεται περισσότερος κόσμος».

Επιμέλεια: Δημήτρης Τσάκνης