Ποδόσφαιρο σε ευχαριστούμε

Το 22ο Παγκόσμιο κύπελλο αποτελεί παρελθόν. Χαρές, λύπες, κλάματα, επιτυχίες και γκολ έφυγαν μαζί του. Τα καλά νέα είναι πάντως, ότι θα περιμένουμε τριάμισι χρόνια αυτή τη φορά μέχρι την επόμενη στιγμή, που όλη η οικογένεια, όλα τα σπίτια σε όλο το κόσμο θα παρακολουθούν με την ίδια ζέση το ίδιο παιχνίδι. Ένα τουρνουά με πολλές δυνατές συγκινήσεις εντός αγωνιστικού χώρου και με ανεπανόρθωτα λάθη εκτός. Εμείς, που αγαπάμε το άθλημα όμως οφείλουμε και θέλουμε να αναλύουμε το ποδόσφαιρο και τους πρωταγωνιστές του. Γι’ αυτό και θα σταθούμε σε δύο γεγονότα, τα οποία μου έκαναν εντύπωση σε αυτό το τουρνουά και θα τα θυμάμαι για πάντα.  

Ίσως φανώ ρομαντικός σε μια εποχή, που είναι πολλή σκληρή για τους ρομαντικούς. Έτσι όμως νιώθω κι έτσι βλέπω ακόμα το σπορ. Για το λόγο αυτό οι Αφρικανοί φίλαθλοι πάντα θα μου τραβούν το ενδιαφέρον. Αυτοί οι άνθρωποι που δίνουν από το υστέρημά τους, αυτοί οι πολύπαθοι λαοί, οι οποίοι πάντα είναι εκεί για να υποστηρίξουν την εθνική τους και πάντα δίνουν χρώμα και ένταση στα γήπεδα των Μουντιάλ. Και δε πτοούνται ποτέ. Οι Σενεγαλέζοι στο ματς με την Αγγλία δεν σταμάτησαν να τραγουδούν, ακόμα και μετά το 3-0, οι Γκανέζοι χόρευαν μετά τον αποκλεισμό τους, όπως και οι Καμερουνέζοι. Και ξέρετε γιατί; Γιατί δε τους νοιάζει το αποτέλεσμα αυτό καθεαυτό, γιατί αυτές τις ημέρες ξεφεύγουν από τα προβλήματά τους, γιατί η χώρα τους προβάλλεται για τους σωστούς λόγους. Τους Μαροκινούς δε τους ανέφερα σκόπιμα. Η ομάδα τους έφτασε στα ημιτελικά και έγινε η πρώτη Αφρικανική ομάδα που το καταφέρνει. Η χώρα τους απέκλεισε την Πορτογαλία στο τελευταίο Παγκόσμιο κύπελλο του Κριστιάνο Ρονάλντο και η χώρα τους πέταξε έξω το Βέλγιο στην ύστατη ευκαιρία τους να κάνουν κάτι καλό σε μεγάλη διοργάνωση. Οι Μαροκινοί ξεκίνησαν 20 χιλιάδες, έγιναν 30 και στο ματς με τη Γαλλία ξεπέρασαν τους 50. Και το χάρηκαν με τη ψυχή τους και οι στιγμές θα μείνουν για πάντα χαραγμένες στο μυαλό τους.  

 Το δεύτερο που θα κρατήσω είναι αναμενόμενο. Ο Μέσι έγινε παγκόσμιος πρωταθλητής. Δε θα σας κρύψω, πως όταν ευστόχησε ο Μοντιέλ στο τελευταίο πέναλτι έβαλα τα κλάματα. Και τα έβαλα ξανά τη στιγμή, που ο ήρωάς μου όλα αυτά τα χρόνια σήκωσε το πολυπόθητο τρόπαιο. Και όλα αυτά πραγματοποιήθηκαν στον καλύτερο τελικό Μουντιάλ, που έχω δει ποτέ ( βέβαια δεν είναι πολλοί αυτοί που έχω παρακολουθήσει). Σαν να το χρωστούσε στον Λίο. Δε το πήρε το 2014, δε το πήρε με το 2-0 του πρώτου ημιχρόνου. Το μεγαλείο του δε μπορούσε να ολοκληρωθεί σε ένα βαρετό τελικό. Νιώθω από την Κυριακή, ότι έγινα ενήλικας ( παρόλο που αυτό έγινε νομικά πριν τέσσερα χρόνια ). Πως μαζί με τον Μέσι ολοκληρώθηκα κι εγώ σαν αθώος φίλαθλος. Το λέω γιατί ο Αργεντινός σούπερ σταρ πήρε αυτό που του έλειπε και μάλλον προχθές έπαιξε το τελευταίο τεράστιο παιχνίδι. Το είδωλο μου σταματά σιγά σιγά και δε θα το αναπληρώσει κανείς. Όχι γιατί ο Λίο είναι ο κορυφαίος, αλλά γιατί δεν θα έχω άλλους ήρωες πια. Η αθωότητα τελείωσε την Κυριακή, ο κόσμος είναι σκληρός πια και τα είδωλα αποκαθηλώνονται εύκολα στις μέρες μας. Θα έχω να λέω πάντως ότι μεγάλωσα την εποχή του Μέσι.  

Λένε, ότι αν κάτι σε κάνει να κλαις είναι σημαντικό. Λένε επίσης, πως το ποδόσφαιρο είναι 22 παίκτες που κυνηγούν μια μπάλα. Εσείς αποφασίζετε σε ποια πλευρά ανήκετε. Εγώ θα το ξαναπώ, ποδόσφαιρο σε ευχαριστώ.  

Επιμέλεια: Χονδρός Παναγιώτης