Type to search

ΔΙΕΘΝΗ Διεθνή ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ

Ο μονόλογος της φανέλας

Share

Μέσα στο χάος των τραγικών και αιματηρών επεισοδίων μεταξύ οπαδών της Κερετάρο και της Άτλας στο Μεξικό, μια μητέρα που προσπάθησε τρέχοντας μαζί με την οικογένεια της να εγκαταλείψει το γήπεδο φημολογείται πως αφαίρεσε τη φανέλα του μικρού της γιου, για να μην φανεί ποια ομάδα αγαπά και κινδυνέψει να του επιτεθούν. Σε ένα νοητό μονόλογο, ποιες θα ήταν οι σκέψεις αυτής της φανέλας; 

Οι υποθέσεις, λένε, είναι η βάση κάθε απογοήτευσης. Κι εγώ υπέθεσα. Φαντάστηκα για την ακρίβεια πως ποτέ δεν θα φτάσω στο σημείο αυτό. Όπως φαίνεται έκανα το “λάθος” να θεωρήσω απίθανο η ανθρώπινη φύση να καταφέρει να γίνει τόσο απεχθής. Έκανα το “λάθος” να υποθέσω πως ναι, μερικές χιλιάδες άτομα μπορούν μαζί να παρακολουθήσουν έναν ποδοσφαιρικό αγώνα υποστηρίζοντας διαφορετικές ομάδες. Πως ένα παιχνίδι δεν μπορεί να μετατραπεί σε λουτρό αίματος έτσι απλά. Και πως εγώ, μια ποδοσφαιρική φανέλα, δεν μπορώ να μετατραπώ σε κάτι τόσο λάθος.

Θυμάμαι δυο χέρια να με βγάζουν από την κρεμάστρα μου και να με βάζουν σε μια σακούλα με χρώματα ίδια με τα δικά μου, να με ετοιμάζουν να πάω στο σπίτι μου. Για λίγες μέρες έμεινα εκεί, μέσα στη σακούλα μου, κρυμμένη σε ένα σκοτεινό ντουλάπι. Έπρεπε να φτάσουν τα γενέθλια του παιδιού πρώτα και μετά να γνωριστούμε. Το ντουλάπι κάποια στιγμή άνοιξε και δυο ακόμα χέρια βιαστικά έδωσαν τη σακούλα στο παιδί. Όλοι γύρω μας κοιτούσαν με μάτια περίεργα και χαμόγελα ανυπόμονα, όλοι περίμεναν τη στιγμή που ο μικρός θα με αντικρίσει. Εκεί, ανάμεσα στα πολύχρωμα πεσμένα κονφετί και τα μισοτελειωμένα πιατάκια με τούρτα με είδε για πρώτη φορά. Άνοιξε τη σακούλα και έχωσε το πρόσωπο του μέσα, άρχισε να καταλαβαίνει ποια είμαι και χαμογέλασε δειλά. Με άρπαξε στα χέρια του και με ξεδίπλωσε και το χαμόγελο του έφτασε στα αυτιά του. Τα μάτια του έλαμψαν ενώ ακόμα επεξεργαζόταν την εικόνα μου όσο αγκάλιαζε τους γονείς του. Δεν ήθελε τίποτα άλλο. Μόνο εμένα, μια απλή φανέλα με τα αγαπημένα του χρώματα, το αγαπημένο του σήμα. Από τότε είμαστε μαζί. Κάθε απόγευμα που παίζει ποδόσφαιρο με τους φίλους του εμένα τραβάνε όταν τους τριπλάρει όλους, εμένα φιλά όταν βάζει γκολ, πάνω σε εμένα ιδρώνει, εμένα δεν θέλει να βγάζει όσο κι αν η μητέρα του του λέει πως πρέπει επιτέλους να πλυθώ. Κάθε Κυριακή μαζί βλέπουμε την αγαπημένη μας ομάδα και κάθε Δευτέρα πρωί στο σχολείο εμένα φοράει περήφανα, είτε έχουμε νικήσει είτε έχουμε χάσει την προηγούμενη μέρα. Λίγες αγάπες τόσο αγνές και αθώες θα βρει στη ζωή του όσο αυτή που νιώθει με εμένα, την αγαπημένη του φανέλα.

Κι όμως έφτασε η στιγμή που εγώ θα γινόμουν κίνδυνος για τη ζωή του μικρού. Δεν μπορώ να το συλλάβω αλήθεια. Εγώ; Μια φανέλα; Η μαμά του, με τράβηξε δυνατά πάνω από τα τεντωμένα χέρια του και με έβαλε σαν πατσαβούρι μέσα στην τσάντα της. “Πάμε γρήγορα” του είπε και έτρεξαν να φύγουν από το γήπεδο χέρι-χέρι με τον μπαμπά και τον αδερφό του. Ποιος να την αδικήσει; Ποιος να της πει ότι τον μικρό δεν θα τον αγγίξουν; Όταν βλέπει ένα γήπεδο ολόκληρο κυριευμένο από το μίσος, ανθρώπους να  λειτουργούν σαν κτήνη, να γρονθοκοπούν και να κλωτσούν άτομα που απλά έτυχε να… φορούν μια διαφορετική φανέλα. Συνέλθετε γαμώτο. Πως γίνεται να μισείτε τόσο πολύ κάποιον που απλά αγαπά δυο χρώματα διαφορετικά από εσάς; Όταν ερχόμουν στην ζωή, όταν έραβαν το σήμα της ομάδας πάνω στα δικά μου χρώματα, δεν μπορούσα να φανταστώ ποτέ ότι θα κατέληγα να συμβολίζω τον κίνδυνο για τη ζωή ενός παιδιού. Δεν έπρεπε να είναι έτσι. Έπρεπε να συμβολίζω μόνο αγάπη, μόνο χαρά, μόνο αθωότητα. Εσάς, που βιάσατε τη φύση μου, που επιτεθήκατε σε όσα άτομα φορούσαν φανέλες σαν εμένα, τα γδύσατε και τις κρατήσατε ματωμένες σαν λάφυρα, σας απεχθάνομαι. Πόσο ακραία λανθασμένη εικόνα έχετε στο μυαλό σας για το ποδόσφαιρο;

Αν κάτι πραγματικά με απογοητεύει όμως είναι πως δεν είμαι η μοναδική φανέλα που σήμανε τον κίνδυνο για αυτόν που τη φορούσε. Πως όσοι αγαπάτε το ποδόσφαιρο έχετε ηττηθεί από το μίσος. Το μίσος που θα μπορούσε να κατασπαράξει κάθε παιδί με τη “λάθος” φανέλα στο Μεξικό. Ή για να το φέρω πιο κοντά σε όσους διαβάζετε τα λόγια μου, κάθε Άλκη ή κάθε Φιλόπουλο.

Ιάσονας Θεριός

Leave a Comment

Your email address will not be published. Required fields are marked *