ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΗ ΑΠΟ ΤΙΣ ΑΛΛΕΣ

Αφρικανική ήπειρος, μια ήπειρος που μαστίζεται από την φτώχεια, τις αρρώστιες, την εκμετάλλευση και τους πολέμους. Μέσα σε όλα αυτά τα προβλήματα το ποδόσφαιρο αποτελεί μια μικρή δόση χαράς, αφού οι Αφρικανοί λατρεύουν το άθλημα. Φαίνεται αυτό, από τις εικόνες με τα παιδάκια να παίζουν στις αλάνες, από αυτά που είδαμε το 2010 στο Μουντιάλ της Νοτίου Αφρικής και από τους χιλιάδες οπαδούς που ακολουθούν την εθνική τους σε κάθε τελική φάση. Με αφορμή λοιπόν την ιστορική πρόκριση του Μαρόκου στα προημιτελικά, θα σταθούμε στην παρουσία των Αφρικανικών ομάδων στα Παγκόσμια κύπελλα.  

ΚΑΘΕ ΑΡΧΗ ΚΑΙ ΔΥΣΚΟΛΗ  

Η πρώτη παρουσία της ηπείρου στο τουρνουά σημειώθηκε το 1934 στα γήπεδα της Ιταλίας. Η ομάδα που ταξίδεψε εκεί ήταν η Αίγυπτος, η οποία αποκλείστηκε στον πρώτο γύρο από την εξαιρετική Ουγγαρία. Αυτή ήταν και η μόνη συμμετοχή για τις επόμενες δεκαετίες. Η αύξηση των ομάδων που μπορούσαν να συμμετέχουν, η βελτίωση των οικονομικών και η αποαποικιοποίηση των αφρικανικών κρατών οδήγησε σε μια σταθερή παρουσία της Αφρικής από τη δεκαετία του ‘70 και έπειτα.  

Συνολικά σε Παγκόσμιο κύπελλο έχουν αγωνιστεί 13 διαφορετικά έθνη. Η καλύτερη επίδοση είναι η παρουσία σε προημιτελικό, κάτι που έχουν καταφέρει τέσσερις ομάδες ( Καμερούν, Σενεγάλη, Γκάνα, Μαρόκο ), ενώ το Καμερούν έχει τις περισσότερες συμμετοχές ( 8 ) και ακολουθούν το Μαρόκο, η Τυνησία και η Νιγηρία με έξι. Επίσης, η Αφρικανική ομοσπονδία έχει το δικαίωμα να καλύπτει πέντε θέσεις σε τελική φάση, με εξαίρεση το 2010, όπου συμμετείχαν έξι ομάδες, καθώς το Μουντιάλ διοργανώθηκε στη Νότια Αφρική.  

THIS TIME FOR AFRICA 

Η 19η διοργάνωση διεξήχθη για πρώτη φορά σε αφρικανικό έδαφος. Η καλή σχέση που είχε αναπτυχθεί ανάμεσα στον Νέλσον Μαντέλα και τον τότε πρόεδρο της FIFA Σεπ Μπλάτερ αλλά και η νέα πολιτική της ομοσπονδίας έφεραν τη διοργάνωση στη Νότια Αφρική. Το σχέδιο της FIFA ήταν το τουρνουά να διοργανώνεται σε όλες τις ηπείρους και το 2010 ήταν η σειρά της Αφρικής. Μιλάμε,  από κάθε άποψη, για μια εξαιρετική διοργάνωση. Οι Νοτιοαφρικάνοι αγκάλιασαν το τουρνουά, γέμισαν τα γήπεδα και προώθησαν με κάθε ευκαιρία τον αφρικανικό πολιτισμό. Ο Μαντέλα ατένιζε περήφανος τη χώρα του, που ήταν στο επίκεντρο του κόσμου, για τους σωστούς λόγους αυτή τη φορά. Πάντως, το μόνο πρόβλημα ήταν οι βουβουζέλες, οι οποίες ακόμα ηχούν στα αυτιά μας.  

ΑΠΟ ΤΟΝ ΡΟΖΕ ΜΙΛΑ ΣΤΟΝ ΧΑΚΙΜ ΖΙΓΕΣ  

Τα τελευταία χρόνια όλο και πιο πολλοί Αφρικανοί παίκτες αγωνίζονται σε μεγάλα ευρωπαϊκά κλαμπς και είναι εξαιρετικοί. Η παρουσία του Μαρόκο, λοιπόν, στα προημιτελικά δεν αποτελεί τυχαίο γεγονός ή τεράστια έκπληξη. Χαρακτηριστικά στην ενδεκάδα, που ξεκίνησε χθες ο Ρεγκραγκί, και οι έντεκα ποδοσφαιριστές αγωνίζονται στην Ευρώπη. Ανάμεσα στις ομάδες που εκπροσωπήθηκαν από τη χώρα ήταν η Μπάγερν, η Τσέλσι, η Σεβίλλη και η Παρί σεν Ζερμέν. Από την άλλη μεριά, το Μαρόκο κληρώθηκε σε ένα δύσκολο όμιλο, στον οποίο είχε να αντιμετωπίσει την δευτεραθλήτρια κόσμου, το Βέλγιο στην τελευταία ευκαιρία του να κάνει κάτι καλό σε μια μεγάλη διοργάνωση και τον Καναδά με τον τεράστιο ενθουσιασμό. Οι Αφρικανοί όχι μόνο προκρίθηκαν, αλλά στο τέλος είχαν βγει και πρώτοι στον όμιλο με επτά βαθμούς, όντας αήττητοι. Η Ισπανία δε θα ήταν εύκολος αντίπαλος, οι Μαροκινοί όμως είχαν τις ελπίδες τους. Και όπως αποδείχθηκε είχαν πολλές περισσότερες από όσο νόμιζαν οι περίπου 25 χιλιάδες συμπατριώτες του, που βρέθηκαν στο Κατάρ. Το Μαρόκο έγινε η τέταρτη χώρα από την Αφρική που προκρίνεται στους 8 και το Σάββατο θα προσπαθήσει να γίνει η πρώτη που θα προκριθεί σε ημιτελικό. Ήδη όμως έχουν κάνει ένα ρεκόρ, αφού για πρώτη φορά αφρικανική ομάδα κερδίζει σε διαδικασία των πέναλτι.  

Το 1990 τα πράγματα ήταν λίγο διαφορετικά. Η CAF ( Αφρικανική Ομοσπονδία ) έστελνε δύο ομάδες στην τελική φάση και καμία μέχρι τότε δεν είχε περάσει από τη φάση των ομίλων. Το παγκόσμιο κύπελλο της Ιταλίας ήταν σχετικά κακό από πλευράς θεάματος, μια ομάδα όμως έκανε τη διαφορά. Σε αντίθεση με το Μαρόκο, το Καμερούν δε διέθετε πολύ γνωστούς ποδοσφαιριστές, ενώ η χώρα συμμετείχε μόλις για δεύτερη φορά. Τα ‘’αδάμαστα λιοντάρια’’ όμως ήταν όντως αδάμαστα σε εκείνη τη διοργάνωση και στην πρεμιέρα νίκησαν την Αργεντινή του Ντιέγκο Μαραντόνα και εν ενεργεία παγκόσμια πρωταθλήτρια. Στο δεύτερο παιχνίδι με την Ρουμανία του Χάτζι ανέλαβε καθήκοντα ο Ροζέ Μιλά. Σε ηλικία 38 ετών ο Μιλά κλήθηκε στην αποστολή με εντολή του προέδρου του Καμερούν και έμελλε να γράψει ιστορία ( είχε μάτι ο Πρόεδρος ). Οι Καμερουνέζοι θα προκριθούν στους 16 και θα αντιμετωπίσουν την Κολομβία. Το ματς θα πάει στην παράταση και ο Ροζέ Μιλά ξανά με δύο γκολ θα οδηγήσει τη χώρα του στα προημιτελικά. Εκεί, η Αγγλία ήταν το φαβορί, αλλά χρειάστηκε ένα πέναλτι του Λίνεκερ στο 105’ για να προκριθεί στα ημιτελικά. 

Η Σενεγάλη, από την άλλη, το 2002 ήταν πιο έμπειρη ομάδα. Στην πρεμιέρα κι αυτοί θα κερδίσουν την ενεργεία πρωταθλήτρια Γαλλία, με γκολ του αείμνηστου Πάπα Μπούμπα Ντιόπ. Ενώ οι μετέπειτα δύο ισοπαλίες με Ουρουγουάη ( 3-3 ) και με Δανία ( 1-1 ) έδωσαν την πρόκριση στη φάση των 16 με αντίπαλο τη Σουηδία. Ο Ανρί Καμαρά εκείνη την ημέρα θα γίνει ήρωας και με δύο γκολ θα περάσει τη χώρα του στους 8. Στα προημιτελικά θα βρεθούν αντιμέτωπες δύο εκπλήξεις της διοργάνωσης. Τουρκία και Σενεγάλη τα έδωσαν όλα, με τους πρώτους να περνούν για πρώτη φορά στα ημιτελικά, χάρη σε γκολ του Μανσίζ στο 4ο λεπτό της παράτασης.  

Αυτοί που άγγιξαν περισσότερο το όνειρο, όμως, ήταν οι Γκανέζοι το 2010. Βγαίνοντας δεύτεροι σε όμιλο με Γερμανία, Αυστραλία και Σερβία η μοίρα τους έφερε πάνω στους Αμερικάνους στα νοκ άουτ. Το τελικό 1-1 οδήγησε το ματς στην παράταση. Εκεί μίλησε ο μετέπειτα μοιραίος Ασαμόα Γκιάν. Με ένα τρομερό τελείωμα στο 93’ έστειλε την Γκάνα για πρώτη φορά στα προημιτελικά με αντίπαλο την Ουρουγουάη. Στις 2 Ιουλίου όλη η Αφρική ήταν μαζί τους, σχεδόν όλο το γήπεδο χόρευε γι’ αυτούς. Ο Μουντάρι θα ανοίξει το σκορ, ο Φορλάν θα ισοφαρίσει και το παιχνίδι θα λήξει ισόπαλο. Η παράταση ήταν δραματική. Στο 120’ η Γκάνα θα εκτελέσει φάουλ, ο Μουσλέρα θα κάνει άστοχη έξοδο και μετά από φάση διαρκείας ο Σουάρες θα σταματήσει πάνω στη γραμμή τη κεφαλιά του Αντίγια. Το κακό για τους Λατίνους ήταν πως ο Λουίς είχε αποκρούσει με το χέρι. Οι Αφρικανοί κέρδισαν πέναλτι, ο Γκιάν ανέλαβε την εκτέλεση. Μια ολόκληρη ήπειρος θα έγραφε ιστορία. Στο Μουντιάλ που διοργάνωνε θα είχε τη χαρά να έχει μια ομάδα στα ημιτελικά. Ο Γκανέζος, όμως, θα στείλει τη μπάλα στο δοκάρι και το παιχνίδι στα πέναλτι. Εκεί η Ουρουγουάη ήταν πιο εύστοχη και ταξίδεψε στα ημιτελικά. Αυτή η Γκάνα αποτελεί ίσως το μεγαλύτερο ‘’αν’’ στην ιστορία του Παγκοσμίου κυπέλλου και τη μεγαλύτερη ευκαιρία της Αφρικής να συμμετάσχει σε ημιτελικό. Η ιστορία επαναλαμβάνεται την πρώτη φορά σαν τραγωδία και τη δεύτερη φορά σαν αστείο έλεγε ο Κάρλ Μάρξ και ίσως την επόμενη φορά να μην αστοχήσει κανείς. 

  Θα κλείσουμε αυτή την ωραία αναδρομή με εικόνες από τους ευρηματικούς Αφρικανούς φιλάθλους, οι οποίοι δίνουν πάντα ζωντάνια και χρώμα στις διοργανώσεις.

Επιμέλεια: Χονδρός Παναγιώτης