Στις χαρές και στις λύπες Μ…εσύ

Η συντριβή προσδοκιών είναι αυτή που ανέκαθεν φόβιζε γιατί υπέβαλε την ομάδα σε ένα καθεστώς “υποχρέωσης” κατάκτησης του τίτλου. Η ιστορική νίκη της Σαουδικής Αραβίας στην πρεμιέρα του Γ’ ομίλου διαμορφώνει συγκεκριμένες αγωνιστικές και ψυχολογικές συνθήκες: αφενός, η Αργεντινή αναγκάζεται να παίξει ένα τελικό από την δεύτερη αγωνιστική, αφετέρου υποχρεούται να διαχειριστεί το το βάρος της πρόκλησης, σ’ ένα ακόμη Παγκόσμιο Κύπελλο, το πέμπτο και τελευταίο του σπουδαίου της αστέρα.

Η χώρα αναμένει (ξανά) από έναν άνθρωπο, τον σύγχρονο δικό της Θεό, να γυρίσει πίσω το χρόνο στο θριαμβευτικό 1986. Ο Λιονέλ Μέσι καλείται να κάνει μία ακόμη υπέρβαση των προσδοκιών προς το πρόσωπό του (και στα πόδια του) σε μία αναμέτρηση που το θέαμα υπήρξε δυσανάλογο του διακυβεύματος – γρήγορα θα ξεχαστεί ένα ημίχρονο η καλύτερη στιγμή του οποίου ήταν η πράγματι εντυπωσιακή επέμβαση του Μαρτίνες στο απευθείας φάουλ του Βέγκα (44′).

Έστω κι έτσι, δύο στιγμές αρκούν: ένα γκολ στο 64΄ με συρτό σουτ από το ύψος της μεγάλης περιοχής μετά από πάσα του Ντι Μαρία και στο 87΄ μία τελική του πάσα που προηγείται της όμορφης ενέργειας του νεαρού Έντσο Φερνάντες για το 2 – 0. Η ιδιαίτερη σχέση με τους φιλάθλους δεν απαιτεί απλώς συναισθηματική διαχείριση, αλλά την αναγνώριση μιας σκληρής για τον οποιοδήποτε μοναξιάς, λόγω της εξάρτησης ενός έθνους αποκλειστικά από τον ίδιο.

Η Αργεντινή παίζει τα ρέστα της με τον πρωτοπόρο Λεβαντόφσκι για μία θέση στους 16 και άπαντες, φίλαθλοι και συμπαίκτες, περιμένουν πάλι εμφάνιση που θα κάνει τη διαφορά, όπως ακριβώς ιδανικά θα αναμένουν να συμβεί το βράδυ της 18ης Δεκεμβρίου. Πιθανόν και τότε μόνος του θα είναι, αν βρίσκεται εκεί.

Νικόλας Κανελλόπουλος