Τρία χρόνια χωρίς τον Παύλο Γιαννακόπουλο

Η 10η Ιουνίου δεν είναι πια μια μέρα σαν τις άλλες. Εδώ και τρία χρόνια είναι αγκάθι. Ανοικτή πληγή. Είναι η μέρα που ο Παναθηναϊκός αλλά και ολόκληρος ο ελληνικός αθλητισμός έγινε φτωχότερος, με την απώλεια του μεγάλου Παύλου Γιαννακόπουλου του τεράστιου αθλητικού παράγοντα, που σήκωσε στα χέρια του όλο το «τριφύλλι» το έστειλε στα ουράνια, μεγαλουργώντας σαν διοικητικός ηγέτης του συλλόγου.

Ο Παύλος Γιαννακόπουλος γεννήθηκε στις 20 Αυγούστου του 1929 και «έφυγε» από τη ζωή σαν σήμερα στις 10 Ιουνίου του 2018, ακριβώς 31 χρόνια μετά την ημέρα που έγινε για πρώτη φορά πρόεδρος του Παναθηναϊκού (10/6/1987) και 47 χρόνια μετά την πρώτη επίσημη εμπλοκή του ως διοικητικός παράγοντας του Συλλόγου, το 1971. Ήταν ο άνθρωπος που άλλαξε μαζί με την οικογένειά του την ιστορία του αθλήματος στη χώρα και φυσικά του «μπασκετικού» Παναθηναϊκού, καθώς υπό την ηγεσία του ο Σύλλογος κατέκτησε έξι φορές την κορυφή της Ευρώπης.

Επιχειρηματικά, συνέδεσε άρρηκτα το όνομά του με την ελληνική παραγωγή φαρμάκου, δημιουργώντας τη ΒΙΑΝΕΞ, τη μεγαλύτερη ελληνική φαρμακοβιομηχανία. Ταυτόχρονα, συμβάλλοντας αδιάλειπτα στην εθνική οικονομία, αποτέλεσε κεφάλαιο της οικονομικής Ιστορίας του τόπου. Ενδεικτικό είναι πως στις αρχές του Ιουνίου του 2018, ο Παύλος Γιαννακόπουλος έβαζε την υπογραφή του σε μία ακόμη επιχειρηματική συμφωνία μεταξύ της ΒΙΑΝΕΞ και μίας από τις μεγαλύτερες φαρμακευτικές εταιρείες στον κόσμο. Είχαν προηγηθεί πολλές τέτοιες συμφωνίες, εδώ και δεκαετίες, όταν ο Παύλος Γιαννακόπουλος εγκαινίαζε αυτό που σήμερα θεωρείται ως πρότυπο επιχειρηματικό μοντέλο στο χώρο του φαρμάκου, τις συνέργειες δηλαδή μεταξύ διεθνών και ελληνικών επιχειρήσεων για την παραγωγή και αντιπροσώπευση φαρμακευτικών προϊόντων.

Η δημιουργία της αυτοκρατορίας του με τους «Πράσινους»

Το 1987 είναι αναμφίβολα η χρονιά που οι Έλληνες αρχίζουν σιγά, σιγά να μαθαίνουν και να αγαπούν το άθλημα με την Εθνική μας ομάδα να κατακτά το Ευρωπαϊκό στην Αθήνα. Λίγες εβδομάδες νωρίτερα θα ξεκινήσει και η μπασκετική διαδρομή του Παύλου ο οποίος θα βγει μπροστά να αναλάβει την ομάδα έχοντας ως στόχο να την οδηγήσει στο δρόμο των επιτυχιών. Η αρχή ήταν κάθε άλλο παρά δύσκολη. Πρώτα ο Άρης, μετά ο ΠΑΟΚ και στο τέλος ο Ολυμπιακός, στερούσαν από τον Παναθηναϊκό την χαρά του τίτλου, παρά το γεγονός ότι ο Παύλος επένδυε τρομακτικά ποσά για εκείνη την εποχή. Στην συνέχεια θα κάνει το όνειρο του πραγματικότητα ντύνοντας τους μεγαλύτερους Έλληνες μπασκετμπολίστες εκείνης της εποχής (Νίκο Γκάλη και Παναγιώτη Γιαννάκη) στα πράσινα. Η συγκομιδή του όμως ήταν πολύ φτωχή. Ένα κύπελλο Ελλάδος το 1993, την πρώτη σεζόν του Γκάλη με το τριφύλλι και δύο αποτυχημένα Final Four σε Τελ Αβίβ και Σαραγόσα.

Η αρχή της “γιγάντωσης” του “τριφυλλιού”

Η πρώτη δικαίωσή του ήρθε το 1996 στο Παρίσι, όταν εν μέσω αποθέωσης από τα μέλη της αποστολής σήκωσε συγκινημένος το Κύπελλο Πρωταθλητριών. Αυτή είναι μόνο η αρχή. Μέχρι την αποχώρηση του το 2012 η ομάδα θα κατακτήσει 6 Κύπελλα Ευρώπης Πρωταθλητριών(Euroleague) 1 Διηπειρωτικό, 13 Πρωταθλήματα και 9 Κύπελλα Ελλάδος. Παράλληλα ο Παναθηναϊκός είναι η μόνη ομάδα στην Ευρώπη που από το 1996 μέχρι έχει κατακτήσει τουλάχιστον μια κούπα κάθε σεζόν.

«Κύριος» και στην αποχώρηση του

Το καλοκαίρι του 2012 και ενώ έχει κατακτήσει τα πάντα με τον Παναθηναϊκό θα αποχωρήσει ενώ η ομάδα βρισκόταν στο απόγειο της. Η ολοκλήρωση του «οράματός» του θα γίνει αισθητή στην ομάδα καθώς μέχρι και σήμερα το τριφύλλι αναζητάει την επιστροφή του σε Final Four. Στις 23 Σεπτεμβρίου του 2015 ο  θα ζήσει μια ακόμα υπέρτατη τιμή από την πλευρά του Ερασιτέχνη, με το κλειστό της Λεωφόρου να παίρνει το όνομά του. Ο Ερασιτέχνης Παναθηναϊκός τίμησε τον Παύλο Γιαννακόπουλο για την ανεκτίμητης αξίας προσφορά του στο σύλλογο, δίνοντας το όνομά του στο κλειστό της Λεωφόρου και στο κλειστό του ΟΑΚΑ 20.000 Παναθηναϊκοί που βρίσκονταν στις εξέδρες για να παρακολουθήσουν το φιλικό με την Παρτιζάν, στο πλαίσιο του «Honouring Our Legacy» αποθέωναν τον δικό τους Παύλο, βλέποντας ζωντανά από τα matrix τα αποκαλυπτήρια της μετονομασίας του «Τάφου του Ινδού». 3 μεταγραφές ξένων παικτών που άλλαξαν το «status» της ομάδας

Ντομινίκ Γουίλκινς: Αναμφισβήτητα η κορυφαία μεταγραφή στην ιστορία του ελληνικού, αν όχι του ευρωπαϊκού μπάσκετ. Ένας από τους καλύτερους παίκτες που έπαιξαν στο τριφύλλι. Η μια χρονιά που έπαιξε στο τριφύλλι θα συνδυαστεί και με το πρώτο Ευρωπαϊκό το 1996

Μπάιρον Ράτζα: Ο τρεις φορές κάτοχος του «δαχτυλιδιού» έχοντας σημαντικότατο ρόλο στους Λέικερς των Μάτζικ Τζόνσον και Καρίμ Αμτνούλ Τζαμπάαρ θα έρθει στην Αθήνα το 1997 και θα κλείσει την καρίερα του στον ΠαναθηναΪκό.

Ντέγιαν Μποντιρόγκα:Ο Παναθηναϊκός μπορεί να μην απέκτησε έναν από τους κορυφαίους Ευρωπαίους και αδικοχαμένο Ντράζεν Πέτροβιτς έφερε όμως τον Ντέγιαν Μποντιρόγκα από την Ρεάλ Μαδρίτης λίγες μέρες μετά από τις ασύλληπτες εμφανίσεις στο Μουντόμπάσκετ της Αθήνας που θα του δώσουν μαζί με το χρυσό και το βραβείο του MVP.

Το ντοκιμαντέρ προς “τιμήν του”

Σταύρος Παγιατάκης