«Για κάθε Μάικλ Τζόρνταν υπάρχει ένας Ερλ Μάνιγκαλτ»

Ερλ Μάνιγκαλτ, ένα όνομα μια ιστορία. Υπήρξε μύθος. Είχε όλο το ταλέντο του κόσμου και τον αποκαλούσαν goat σχεδόν 3 δεκαετίες πριν τον MJ με τον κόσμο να μαζεύεται κάθε καλοκαίρι στο Ράκερ Παρκ να τον δει κόντρα στον Έρβινγκ τον Τσάμπερλεϊν, Τον Χόκινς, τον Μονρό, τον Χάμοντ κι άλλους. Από τα ζενίθ στο ναδίρ και τελικά στο σωστό δρόμο λίγο πριν το πρόωρο τέλος.

1989 τελευταίο παιχνίδι του Καρίμ Αμπντούλ Τζαμπάρ στο Great Western Forum. Στα αποδυτήρια του κάνουν μια πολύ συγκεκριμένη ερώτηση. Ποιος ήταν ο παίκτης που τον έκανε να τρέμει μόλις τον έβλεπε στο παρκέ. «Αν είχα να διαλέξω έναν τότε αυτός θα ήταν ο goat». Μεγαλώνοντας στη Νέα Υόρκη των 50s, ο Καρίμ δεν μπορούσε, ακόμα και αν το ήθελε, να αποφύγει τα ανοιχτά γήπεδα. Το στυλ παιχνιδιού του, που έμοιαζε πάντα καλοδουλεμένο, γυαλιστερό και πολλές φορές χωρίς πολλές επαφές, ίσως έμοιαζε ακατάλληλο για το Rucker Park, αλλά ο Big Fella έδειξε στον κόσμο του Μπρονξ ότι δεν έχει κανένα πρόβλημα να λερωθεί λίγο και να χρησιμοποιήσει το θρυλικό skyhook του απέναντι στους καλύτερους της αλάνας. Εκεί, στο τσιμέντο και στα σιδερένια διχτάκια, θα γνωρίσει τον Ερλ “The Goat” Μάνιγκαλτ.

Μέλος μιας 9μελούς οικογένειας όπου οι γονείς πολλές φορές δεν είχαν την δυνατότητα να τον προσέξουν,  βρήκε παρηγοριά στο μπάσκετ. Από μικρός κάνει εντατικές προπονήσεις, με χιλιάδες σουτ, άπειρες ντρίπλες, πάντα βάζοντας βαρίδια στα πόδια για να βελτιώνεται συνεχώς στο άλμα του. Αυτό είχε αποτελέσματα. Ο θρύλος λέει πως ο Manigault, αν και μόλις 1,85, μπορούσε να φτάσει την κορυφή του ταμπλό, ενώ μία φορά έκανε 36 συνεχόμενα ανάποδα καρφώματα μόνο και μόνο για να κερδίσει ένα στοίχημα 60 δολαρίων. Στο λύκειο αν και ήταν φανταστικός στο μπάσκετ, οι παρέες του σε συνδυασμό με την οικογενειακή του κατάσταση, τον έσπρωχναν προς την κατηφόρα, με αποτέλεσμα στην τελευταία του χρονιά εκεί να πιαστεί να καπνίζει μαριχουάνα και να διωχθεί από το σχολείο. Αν και είχε πολλές προτάσεις από κολέγια, επέλεξε να πάει στο John C.Smith όπου έπαιζαν κυρίως έγχρωμοι αθλητές. “Δεν είχα την απαραίτητη πειθαρχία ή το κουράγιο να είμαι ένας από τους πρώτους αφροαμερικανούς παίχτες, σε κολέγια που έπαιζαν μόνο λευκοί”. Εκεί θα μαλώσει με τον προπονητή του και θα γυρίσει πίσω στο Χάρλεμ.

Όταν επιστρέφει, το 1969, φυλακίζεται για 16 μήνες. Στην φυλακή θα προσπαθήσει να αυτοκτονήσει και θα ταλαιπωρηθεί πάρα πολύ. Όταν βγήκε από την φυλακή, έχοντας χάσει όλη την αθλητικότητα του, αποφάσισε να αφοσιωθεί στην προστασία των παιδιών. Έκανε δικά του τουρνουά μπάσκετ όπως το Goat Tournament (το 1ο Goat Tournament χορηγήθηκε από τους διακινητές ναρκωτικών που γνώριζε ο Eρλ, “ούτε αυτοί μπορούν να πουν όχι στον Goat”) και το Walk Away from Drugs Tournament, όπου βοηθούσε τα παιδιά να πάρουν σοβαρά το μπάσκετ και να μείνουν μακριά από τα ναρκωτικά μέχρι το 1998 όταν και θα φύγει από ανακοπή καρδιάς.

Η τραγική ειρωνεία είναι ότι την ίδια χρονιά που ο “Goat” έμπαινε στην φυλακή, ο Τζαμπάρ γινόταν το νούμερο 1 του Draft. «Για κάθε Μάικλ Τζόρνταν  πάντα θα υπάρχει (τουλάχιστον) ένας Eρλ Μάνιγκαλτ, δεν μπορούμε να τα καταφέρουμε όλοι, κάποιος πρέπει να αποτύχει. Εγώ ήμουν αυτός ο κάποιος».

Η ζωή του μεταφέρθηκε το 1996 στη μεγάλη οθόνη με τίτλο: Rebound: The Legend of Earl «The Goat» Manigault, με τον Ντον Σιντλ στον πρωταγωνιστικό ρόλο και μαζί τους Έρικ ΛαΣέλ και Φόρεστ Γουίτακερ να ξεχωρίζουν.