Γιούτα Τζαζ: Όλο το ΝΒΑ χορεύει στους ρυθμούς τους

Οι Γιούτα Τζαζ είναι ένα από τα franchises του ΝΒΑ που παραδοσιακά είναι από τις πιο δυνατές ομάδες κι ας μην έχει κατακτήσει κάποιο τίτλο. Φέτος όμως φαίνονται ικανοί να πάνε μέχρι το τέλος του δρόμου, ειδικά με νίκες όπως αυτή κόντρα στους Οκλαχόμα Σίτι Θάντερ τα ξημερώματα. Πάμε να δούμε σε αδρές γραμμές τη μεταμόρφωσή τους.

Το μυαλό

Ο κόουτς Κουίν Σνάιντερ βρίσκεται στο τιμόνι της ομάδας από το 2014. Η εμπειρία του ως βοηθός σε άλλες ομάδες της λίγκας έπεισε τους «Μορμόνους» να τον ρίξουν στα βαθιά, δίνοντάς του πρώτη φορά τα κλειδιά μιας ομάδας ΝΒΑ. Άρχισε λοιπόν να χτίζει μια ομάδα που κάθε χρόνο παρουσιάζει βελτίωση στο playstyle της, παίζοντας πλέον μια μίξη σύγχρονου μπάσκετ με πολύ περιφερειακό σουτ, χωρίς να λείπει και το «παλιομοδίτικο», αλλά απαραίτητο παιχνίδι στη ρακέτα και όλα αυτά με έναν κορμό που έχει χημεία καθώς έχει μπόλικα μπασκετικά χιλιόμετρα μαζί.

Το κεφάλαιο Γκομπέρ

Ο Ρούντι Γκομπέρ είναι ο αδιαμφισβήτητος κυρίαρχος κάτω από το καλάθι, επιθετικά τε και αμυντικά. Τη σεζόν που διανύουμε μαζεύει 13.4 ριμπάουντ που αναλύονται σε στρογγυλά 10 αμυντικά και 3.4 επιθετικά, πράγμα που σημαίνει ότι μόνο ο Γάλλος προσφέρει κάτι λιγότερο από 3.4 δεύτερες επιθέσεις στην ομάδα του. Δε διστάζει όμως να επιβάλλει τους κανόνες του και στο rim protection, αριθμώντας 2.8 τάπες, γεγονός που κάνει κάθε αντίπαλο να μπαίνει σε δεύτερες και τρίτες σκέψεις πριν επιχειρήσει τελικά οποιαδήποτε διείσδυση.

Την ώρα που άλλοι στο ύψος και τη θέση του τραβιούνται όλο και περισσότερο έξω από τη ρακέτα για να εκτελέσουν για 3, εκείνος επιμένει να τελειώνει τις φάσεις με τον old school τρόπο, παίρνοντας θέση κάτω από το καλάθι. Με σχεδόν 15 τίμιους πόντους κατά μέσο όρο είναι ένα κινούμενο double-double, αλλά δεν μένει μόνο εκεί. Ξέρει να τοποθετήσει το σώμα του για εξαιρετικά screens, με πολλά από εκείνα μάλιστα να είναι τα λεγόμενα screen assists, αφήνουν δηλαδή τόσο ελεύθερο τον σουτέρ που μοιάζουν με τελικές πάσες.

Το μάκρος και το μήκος του τον βοηθούν να παραπλανήσει τις άμυνες σε συνεργασία με όποιον χειρίζεται την μπάλα, κυρίως τον Μάικ Κόνλεϊ. Θα δώσει ένα screen, συνήθως κάπου στην κορυφή της ρακέτας, ο point guard θα το πάρει πηγαίνοντας προς τα μέσα. Αν η άμυνα προσπαθήσει να αποτρέψει τυχόν πάσα στον Ρούντι, θα τελειώσει εύκολα και ξεκούραστα, είτε με εύκολο lay up είτε με floater. Δεν προκαλεί λοιπόν καμία έκπληξη πώς και γιατί ο Γάλλος αποτελεί τον ιδανικό ψηλό για το κλασσικό εικονογραφημένο, μα συνάμα εξόχως λειτουργικό pick ‘n roll.

Ο ρόλος του «Spida»

Ο Ντόνοβαν Μίτσελ συνεχίζει να είναι ο go to guy της ομάδας. Ικανός στο triple threat, δηλαδή ντρίπλα, πάσα, σουτ, εξελίσσεται σε μόνιμο πονοκέφαλο για κάθε αντίπαλο. Με drives, pull up jumpers, fadeaways, floaters, επιδεικνύει μια πληρότητα επιθετικού ρεπερτορίου, χωρίς να παραλείπει και τα βροντερά καρφώματα, χρησιμοποιώντας εξαιρετικά τα αθλητικά του προσόντα. Το γεγονός ότι καταφέρνει να γράφει σχεδόν 27 πόντους, 5 ριμπάουντ και κάτι παραπάνω από ισάριθμες τελικές πάσες σε ένα σύνολο 6 παικτών, (του ιδίου συμπεριλαμβανομένου), που μετρά διψήφιο μέσο όρο πόντων κάτι λέει. Ξεχωρίζει ως πρώτος μεταξύ ίσων, αλλά δε φαίνεται να συγκινεί το ΝΒΑ αρκετά ώστε να βρίσκεται έστω στην πρώτη 5άδα με τους υποψήφιους MVPs, πραγματικά απορίας άξιο.

 X-factor(s)

Δυο λόγια για Μπόγκνταν Μπογκντάνοβιτς και κυρίως για Τζόρνταν Κλάρκσον. Αμφότεροι ειδικεύονται στο σκοράρισμα. Ο Κροάτης φονικός ειδικά από την περιφέρεια. Ο Κλάρκσον από την άλλη αρέσκεται σε tough shots πολλά εκ των οποίων μαρκαρισμένα, είτε για 2 είτε για 3, μετά από ντρίμπλα. Ενίοτε παγώνει την επίθεση της ομάδας με το ακατάσχετο dribbling και μπλέκει σε περιπέτειες με τη μπάλα χωρίς λόγο. Παραμένει βέβαια ένας από τους καλύτερους της ομάδας στο 1v1 και μπορεί να βρει το χώρο για το δικό του σουτ. Είναι παίκτης που δε φείδεται προσπαθειών. Τέτοιοι παίκτες είναι χρήσιμοι ειδικά για τα playoffs που οι άμυνες σφίγγουν. Αν χρειάζονται βέβαια πολλές κατοχές για να συνδεθούν με το καλάθι, αυτό γυρνά μπούμερανγκ. Ο Τζαμάλ Κρόφορντ αποκαλούσε τον Τζο Τζόνσον “Τζο Jesus”, κι αυτό γιατί έλεγε πώς δεν εμφανίζεται όταν τον θες εσύ αλλά όταν τον έχεις πραγματικά ανάγκη. Χρειάζεται πάντως να γίνει πιο σταθερός και να ναι έτοιμος όταν σφίξουν τα γάλατα για να μπορέσει να χαρίσει στιγμές όμοιες με εκείνες που χάρισε ο “iso Τζο” το 2017 στο Game 1 κόντρα στους Λος Άντζελες Κλίπερς. Πάντως για την ώρα φαντάζει ως το αδιαφιλονίκητο φαβορί για την κατάκτηση του βραβείου του καλύτερου 6^ου παίκτη της σεζόν.

Αν σε αυτό το μείγμα προσθέσουμε και τους αφανείς ήρωες, Τζο Ινγκλς, Ρόις Ο’ Νιλ που κάνουν πολλή βρώμικη αλλά εξίσου σημαντική δουλειά ως 3&D παίκτες, τον Τζωρτζ Νιανγκ που δίνει κάποιο έξτρα firepower στο μακρινό σουτ ερχόμενος συνήθως από τον πάγκο και την εμπειρία των Ντέρικ Φέιβορς που επέστρεψε φέτος μετά το πέρασμά του από τους Νιου Όρλεανς Πέλικανς, και Ερσάν Ιλιάσοβα που αποκτήθηκε μεσούσης της περιόδου και είναι μετρ στο να κερδίζει επιθετικά φάουλ θυσιάζοντας το κορμί του με περισσή προθυμία κι επιτυχία, καταλαβαίνουμε που οφείλεται η φετινή, εξαιρετική ως τώρα πορεία των Τζαζ.

Μακάρι φέτος να πάει μακριά η βαλίτσα φέτος για τον κόουτς Σνάιντερ και την παρέα του, γιατί είναι πολύ μπασκετική ομάδα, αλλά θα πρέπει να αντέξει στην πίεση και να κάνει το step up την κρίσιμη ώρα, τιμώντας και τη μνήμη του Τζέρι Σλόαν με τον καλύτερο τρόπο, αν όλα πάνε καλά. Πάντως για την ώρα είναι κανονικότατοι contenders με το καλύτερο ρεκόρ της λίγκας (41-14) κι όχι dark horses όπως πριν λίγες αγωνιστικές σεζόν.

??????

Επιμέλεια: Γιώργος Διαλυνάς