Της τετράδας την ουσία την μετράς στην εμπειρία

Σαφές, εύλογο και γνωστό πως άπαντες κρινόμαστε εκ του αποτελέσματος. Όπως, λοιπόν, συμβαίνει σ’ όλες τις εκφάνσεις της ζωής μας, έτσι ακριβώς και στον αθλητισμό, πυξίδα και μοναδικό αξιολογικό κριτήριο αποτελεί ο φωτεινός πίνακας, όχι μόνο διότι αντικατοπτρίζει το προφανές, την κατάληξη δηλαδή ενός αγώνα, αλλά γιατί αυτή συνεπάγεται αιτιολόγησης. Η αξιολόγηση της πραγματικότητας, αθλητικής και μη, με επιχειρήματα παρουσιάζει ενδιαφέρον – και έχει πλάκα – δεδομένων των ποικίλων ερμηνειών της, που ομολογουμένως υπάρχουν. Επιβεβαιώνουν, αφενός την πολυπλοκότητα των πραγμάτων (αναδεικνυόμενη εντός της ίδιας τους της απλότητας), αφετέρου την διαφορετικότητα του τρόπου σκέψης και της προσωπικότητας, κατ’ επέκταση, όσων καλούνται να διαχειριστούν καταστάσεις.

Ανώτερη διάσταση (πρέπει να) αποκτά η συζήτηση όταν στην εξίσωση της επικοινωνίας συμπεριλαμβάνονται οι προπονητές, ακριβώς επειδή θεωρούνται άνθρωποι καταρτισμένοι στην διαχείριση των – επίσης ποικίλων – τρόπων, οι οποίοι οδηγούν στην πολυπόθητη νίκη. Είναι ο συνδυασμός γνώσης και εμπειρίας που προσδίδει αυτή την ποιοτικά ξεχωριστή ανάλυση, με γνώμονα αυτή να είναι, όχι απαραίτητα ενοποιητική, αλλά σίγουρα διαφωτιστική για το κοινό (και για τους παίκτες βεβαίως). Η ειδοποιός διαφορά του προπονητή με τους υπόλοιπους (μυημένους και μη) είναι πως γνωρίζει κάτι πολύ κρίσιμο, εκτός συστήματος και τακτικής: την διαχείριση των συναισθημάτων. “Coach” στον σύγχρονο αθλητισμό ορίζεται πλέον ο διαχειριστής ανθρώπων, όχι μονοδιάστατα ο τακτικός καθοδηγητής.

Ο εκνευρισμός επηρέασε την τακτική (και όχι το αντίθετο) στην αναμέτρηση του Ικάρου Καλλιθέας και της Νίκης Αμαρουσίου στο πλαίσιο της 19ης αγωνιστικής του Γ΄ ομίλου της Γ΄ Εθνικής Κατηγορίας, με κοινό γνώμονα την κακή ποιότητα του παιχνιδιού. Η νευρικότητα, τα εκατέρωθεν λάθη (συνδυαστικά με τα διαιτητικά) και η αστοχία σ’ ένα κλειστό κατά τα άλλα αγώνα, διαμόρφωσαν το τελικό 60 – 56 υπέρ του γηπεδούχου, ανάξιου νικητή, σύμφωνα με τον προπονητή του, Κώστα Χαριτάτο, αφού η αλαζονεία των παικτών του παρ’ ολίγο να στοιχίσει μία σημαντική νίκη, την στιγμή που ο ομόλογός του, Παναγιώτης Ζωντός, θεωρεί καθοριστική τη διαιτησία για την διαμόρφωση του αποτελέσματος, αναγνωρίζοντας πως η ομάδα του έδειξε αμυντική πειθαρχία, στερήθηκε όμως διάρκειας επιθετικής.

Στόχος για την ομάδα των Βορείων Προαστίων στα τρία εναπομείναντα παιχνίδια της κανονικής περιόδου οι όποιες πιθανότητες διεκδίκησης της τετράδας, εν αναμονή μιας συνέχειας υπερβατικής – τα play out απαιτούν σταθερότητα.  Ο Ίκαρος με το επιβλητικό 7/8 και τον εξαιρετικό δεύτερο γύρο έχει δώσει στον εαυτό του το δικαίωμα να ονειρεύεται υψηλές πτήσεις στα play off ανόδου, καθώς χρειάζεται μία νίκη μόνο για να εξασφαλίσει την παρουσία του σ’ αυτά. Σημαντική δοκιμασία η αναμέτρηση με τη Δάφνη στο κλειστό του Έσπερου την προτελευταία αγωνιστική, καθώς η ομάδα καλείται να αποδείξει τον χαρακτήρα της και να διεκδικήσει ό,τι (πιστεύει πως) της αναλογεί στην τελική ευθεία. Σε παιχνίδια με διακύβευμα πρωταθλητισμού η “επιλεκτική εμπειρία” απαγορεύεται. Αν προκύψει πάντως, θα έχει ενδιαφέρον η ερμηνεία της.

Δεκάλεπτα: 22-17, 35-32, 46-47, 60-56

Ίκαρος (Χαριτάτος): Θωμάς, Μουστάκας 26(2), Λάμπρου 13(1), Βαϊδάκης 5, Βλασσόπουλος 14, Τσιμπιράκης 2, Μαυροειδής 12(2), Καλαμπόγιας, Βασιλακάκης 3.
Νίκη (Ζωντός): Πετρίδης, Γεωργακόπουλος 13(2), Κυπριτζόγλου 8, Κοκορέλης 12(2), Τσεκένης, Δέλλιος 9, Παπαδημητρίου 6, Μακρογιαννάκης, Θεοδοσίου 8(2)

Επιμέλεια: Νικόλας Κανελλόπουλος