«Γαλλόφωνη» μονομαχία με φόντο την κορυφή του κόσμου.

Γαλλία και Μαρόκο έρχονται αντιμέτωπες το βράδυ της Τετάρτης(21:00, ΑΝΤ1) στο στάδιο Al Bayt, για μια θέση στον τελικό του Παγκοσμίου Κυπέλλου.

Δαυίδ εναντίον Γολιάθ θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ο δεύτερος κατά σειρά ημιτελικός του Παγκοσμίου Κυπέλλου. Το Μαρόκο, όντας η πρώτη αφρικανική ομάδα που φτάνει στην ημιτελική φάση ενός Μουντιάλ, βρίσκει απέναντι της την μέχρι σήμερα κάτοχο του κυπέλλου, Γαλλία, με όλο τον ποδοσφαιρικό κόσμο να περιμένει άλλη μια έκπληξη από τους Μαροκινούς.

«Αllez les bleus!»

Οι «τρικολόρ», παρά τις απουσίες των Πογκμπά, Καντέ και Μπενζεμά, απέδειξαν στην πράξη το βάθος στο ρόστερ τους αλλά και το υψηλό επίπεδο παραγωγικής διαδικασίας τους στα κλιμάκια των μικρότερων εθνικών ομάδων. Ο Ορελιέν Τσουαμενί παίζοντας για δύο στο χώρο του κέντρου και φιγουράροντας στις πρώτες θέσεις ευστοχών μεταβιβάσεων έχει κάνει τον Ντιντιέ Ντεσάντ να…ξεχάσει τον Πογκμπά. Από την άλλη, ο Ολιβιέ Ζιρού αποδεικνύεται άξιος αντικαταστάτης του Μπενζεμά, με τον Γάλλο φορ της Μίλαν να συνεχίζει να είναι ο  κύριος αποδέκτης της ανάπτυξης των Γάλλων ως ο τελικός εκτελεστής. Μάλιστα, ο Ζιρού έγινε πρώτος σκόρερ της Εθνικής Γαλλίας, με το γκολ του απέναντι στην Πολωνία για την φάση των «16», ξεπερνώντας τον Τιερί Ανρί.  Γκριεζμάν και Ντεμπελέ, συνεπείς στην δημιουργία αλλά και τακτικά «πιστοί» στο πλάνο του Ντεσάντ αναφορικά με τις βοήθειες σε καταστάσεις άμυνας, είναι οι πρώτες επιλογές του Γάλλου εκλέκτορα για τις θέσεις πίσω από τον Ζιρού. Χαρακτηριστικό της φετινής Γαλλίας είναι η συνεισφορά παικτών από όλες τις γραμμές στην ανάπτυξη και δημιουργία φάσεων.

Ειδική μνεία πρέπει να γίνει στον Κιλιάν Εμπαπέ. Ο νεαρός επιθετικός έχει καταφέρει, τόσο με ατομικές ενέργειες όσο και μέσα από το ομαδικό πλάνο, «να κόβει και να ράβει» στον αγωνιστικό χώρο. Ο αστέρας της Παρί Σεν Ζερμέν, πετυχαίνοντας σχεδόν τα διπλάσια από τα αναμενόμενα γκολ(xGoals:2,7) είναι στην πρώτη θέση των πίνακα των σκόρερ με 5 γκολ -μαζί με τον Μέσι- ενώ έχει μοιράσει και 2 ασίστ.

Έχοντας ως «σωματοφύλακα» τον Τεό Ερνάντεζ που αγωνίζεται στο αριστερό άκρο της Γαλλικής άμυνας, ο Εμπαπέ είτε κινούμενος κεντρικά είτε από το πλάι, καταφέρνει να είναι το πρώτο βιολί της Γαλλικής επίθεσης.

Το «ευρωπαϊκό» Μαρόκο.

Το πρωτοεμφανιζόμενο σε τελική τετράδα Παγκοσμίου Κυπέλλου Μαρόκο, αποδείχθηκε «πολύ σκληρό για να πεθάνει» και αφού απέκλεισε τις δυο ομάδες της Ιβηρικής Χερσονήσου(Ισπανία, Πορτογαλία) στα νοκ-άουτ έγινε η πρώτη Αφρικανική ομάδα σε ημιτελικούς Μουντιάλ.

Ο Μαροκινός εκλέκτορας, Ουαλίντ Ρεγκραγκί, γεννημένος και ποδοσφαιρικά αναθρεμμένος στην Γαλλία, ανέλαβε να οδηγήσει την ομάδα της χώρας του στα τελικά του Παγκοσμίου Κυπέλλου τρεις μήνες πριν την έναρξη του τουρνουά. Έχοντας φτιάξει ένα απόλυτα συμπαγές σύνολο το οποίο έχει δεχθεί μόλις ένα γκολ, αποτελούμενο από παίκτες ποδοσφαιρικά ανεπτυγμένους κυρίως στην Ευρώπη, το Μαρόκο έχει «κλείσει την ψαλίδα» με τις Ευρωπαϊκές ομάδες αναφορικά με την τεχνογνωσία γύρω από το ποδόσφαιρο. Τακτικά, εκμεταλλεύεται την ταχύτητα του στις αντεπιθέσεις με τους Ζίγεχ και Εν-Νεσίρι να ξεκινούν τις προσπάθειες τους λίγο κάτω από το κέντρο του γηπέδου και μόνο τον Μπουφάλ να θεωρείται «αιχμή του δόρατος». Επιπλέον επιθετικό όπλο είναι και ο Ασράφ Χακίμι, με τον πλάγιο αμυντικό της Παρί Σεν Ζερμέν να δημιουργεί συχνά υπεραριθμία στην δεξιά πλευρά της επίθεσης των Μαροκινών. Ενδεικτικό, είναι το γράφημα που απεικονίζει την τοποθέτηση των Μαροκινών κατά μέσο όρο μέσα στον αγωνιστικό χώρο απέναντι στην Ισπανία.

Ξεχωριστή αναφορά θα πρέπει να γίνει στον Σοφιάν Άμραμπατ. Ο μέσος της Φιορεντίνα, αγωνιζόμενος μπροστά από τους κεντρικούς αμυντικούς λειτουργεί σαν «σκούπα» ώστε να προλάβει τις επικείμενες απειλές πριν αυτές φτάσουν στην μεγάλη του περιοχή. Στον προημιτελικό με την Ισπανία απέναντι στους Πέδρι Μπουσκέτς και Γκάβι πραγματοποίησε εμφάνισε που θα ζήλευαν ακόμη και οι ίδιοι οι μέσοι της Μπαρσελόνα, έχοντας 7/7 κερδισμένες μονομαχίες και 25/32 εύστοχες πάσες απέναντί τους.

Σε λίγες ώρες οι Μαροκινοί έχουν ραντεβού με την ιστορία και οι Γάλλοι θα επιδιώξουν να γίνουν η τρίτη ομάδα που θα κάνει «back to back» κατακτήσεις Παγκοσμίου Κυπέλλου μετά την Ιταλία(1934-1938) και την Βραζιλία(1958-1962).

Επιμέλεια: Γιάννης Νικολόπουλος