Όλα ξεκίνησαν από μια παρέα 22 ατόμων σε ένα καφενείο στην περιοχή του Βότση στη Θεσσαλονίκη ανήμερα της 25^ης Μαρτίου του 1914. Κάτι παραπάνω από 100 χρόνια μετά μια ολόκληρη γειτονιά και ένα από τα πιο όμορφα ελληνικά γήπεδα κυριολεκτικά φλέγονται κάθε φορά που ο «Θεός» της πόλης παίζει μπάλα εντός έδρας. Ποιος άλλος; Ο Άρης Θεσσαλονίκης.

Ο Άρης εξ αρχής παρουσιάστηκε ως αντίπαλο δέος του Ηρακλή που μονοπωλούσε το αθλητικό ενδιαφέρον της Θεσσαλονίκης εκείνα τα χρόνια. Από εκεί άλλωστε προέκυψε και το όνομα του αφού ο θεός του πολέμου ήταν ο σημαντικότερος αντίπαλος του μυθικού Ηρακλή. Ως σήμα του νεοσύστατου συλλόγου, οι ιδρυτές του επέλεξαν τον αναπαυόμενο Άρη του Λουντοβίζι, ένα άγαλμα που αποδίδεται στον Σκόπα και βρίσκεται σε Μουσείο της Ρώμης, και ως χρώματα το κίτρινο και το μαύρο, δηλαδή τα χρώματα της σημαίας του Βυζαντίου, του οποίου η Θεσσαλονίκη υπήρξε η πιο σημαντική πόλη μετά την Κωνσταντινούπολη.

Η αγωνιστική δράση της ομάδας ξεκίνησε όμως μετά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Ο Άρης διαθέτει μια ιδιότυπη ελληνική «πρωτιά», είναι η πρώτη ομάδα της χώρας μας η οποία συμμετείχε σε διεθνές φιλικό παιχνίδι, απέναντι στη Σπόρτινγκ Κλουμπ το Σερβίας το 1923 την οποία και νίκησε με 3-1. Από την περίοδο 1925-1926 άρχισαν και οι μάχες του με τον νεοσύστατο ΠΑΟΚ, που εκπροσωπούσε το μικρασιατικό προσφυγικό στοιχείο της πόλης. Οι μεταξύ τους αγώνες ξεπέρασαν σύντομα τα στενά όρια της πόλης και σήμερα θεωρούνται ως ένα από τα κλασσικά ντέρμπι του παγκόσμιου ποδοσφαίρου.

Τα καλύτερα του χρόνια τα διήνυσε προπολεμικά όταν και κατέκτησε και τα 3 του Πρωταθλήματα μέχρι σήμερα. Ο κιτρινόμαυρος Θεός φόρεσε για πρώτη φορά το στέμμα του Πρωταθλητή Ελλάδος το 1928 επικρατώντας στην τελική φάση επί των Ατρομήτου και Εθνικού Πειραιά. Προπονητής της ομάδας ήταν ο Γερμανός Τόμας Κέσλερ, ενώ διακεκριμένοι ποδοσφαιριστές του Άρη ήταν μεταξύ άλλων ο Κώστας Βικελίδης, ο Σάββας Βογιατζής που αναδείχθηκε και πρώτος σκόρερ της ομάδας με έξι γκολ, ο Νίκος Αγγελάκης, πρώτος σκόρερ της τελικής φάσης με τέσσερα γκολ και ο Διονύσης Καλτέκης. Οι επόμενες δύο στέψεις ήρθαν το 1932 και το 1946.

Η μεγαλύτερη διάκριση της ομάδας τα χρόνια μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο ήρθε το 1970 όταν επικράτησε με 1-0 στον τελικό του Κυπέλλου επί του μεγαλύτερου αντιπάλου του, ΠΑΟΚ. Ο αγώνας αυτός ήταν ο πρώτος που μεταδόθηκε ζωντανά από την ελληνική τηλεόραση, ενώ διεξήχθη παρουσία 50.000 θεατών, αφού κόπηκαν 46.695 εισιτήρια, αριθμός ρεκόρ για οποιονδήποτε ποδοσφαιρικό αγώνα σε γήπεδο της Θεσσαλονίκης. Αυτός είναι και ο τελευταίος τίτλος που οι Θεσσαλονικείς έχουν πανηγυρίσει μέχρι σήμερα.

Δυστυχώς για την ομάδα και τους φιλάθλους της ακολούθησαν κατά κύριο λόγο άσχημες αναμνήσεις με αρκετά εσωτερικά και διοικητικά προβλήματα. Αποκορύφωμα των κακών στιγμών αποτέλεσε η σεζόν 1996/97 όταν η ομάδα υποβιβάστηκε για πρώτη φορά στη Β’ Εθνική σε μια χρονιά γεμάτη με εσωτερικές αναμπουμπούλες.

Ο Άρης επέστρεψε άμεσα στα μεγάλα σαλόνια του ελληνικού ποδοσφαίρου με τα προβλήματα όμως να μην μένουν στο παρελθόν. Το 2004 υποβιβάστηκε για δεύτερη φορά εξαιτίας εισβολής των οπαδών του στο γήπεδο σε ντέρμπι με τον Ηρακλή, με αποτέλεσμα να μηδενιστεί ενώ την ίδια χρονιά έφτασε μέχρι τον τελικό του Κυπέλλου.

Τα επόμενα χρόνια έμειναν χαραγμένα στην ιστορία της ομάδας κυρίως χάρη στην παρουσία στον τελικό του Κυπέλλου απέναντι στον Παναθηναϊκό το 2010  και την ξεχωριστή ευρωπαϊκή πορεία την επόμενη σεζόν στο Europa League όπου η ομάδα υπέταξε δις την Ατλέτικο Μαδρίτης.

Αρνητικό ορόσημο της συνέχειας της ομάδας υπήρξε η ιστορικά κακή σεζόν του 2013/14 με μόλις 3 νίκες σε 34 αγώνες. Όπως ήταν φυσικό η ομάδα δεν απέφυγε τον υποβιβασμό στην Β’ Εθνική αλλά η διοίκηση αποφάσισε να την «ρίξει» στην Γ’με σκοπό την εξάλειψη των χρεών της. Τη σεζόν 2018/19 ο Άρης επέστρεψε στην ανώτερη κατηγορία του ελληνικού ποδοσφαίρου όπου αγωνίζεται μέχρι σήμερα.

Ιάσονας Θεριός