Ο Άμραμπατ εκμεταλλευόμενος το κενό που είχε, λόγω υποχρεώσεων των Εθνικών ομάδων, ταξίδεψε στη γενέτειρα του, την  Ολλανδία. Εκεί έκανε κάποιες δηλώσεις, οι οποίες άναψαν φωτιές στο ήδη ταλαιπωρημένο εσωτερικό της ΑΕΚ.

Προσφάτως, ο Νόρντιν Άμραμπατ παραχώρησε δηλώσεις στην Ολλανδία, λέγοντας εμμέσως πλήν σαφώς πως ανοίγει την πόρτα της εξόδου από την ΑΕΚ, κοιτάζοντας κατά Ουτρέχτη μεριά, επικαλούμενος την ανάγκη του να βρίσκεται κοντά στην οικογένεια του. Η κίνηση του αυτή έριξε ακόμη περισσότερο λάδι στην πυρκαγιά που καίει εντός της Ένωσης, η οποία έχει να αντιμετωπίσει αγωνιστικά, αλλά και εξω-αγωνιστικά ζητήματα. Ωστόσο, κάθε ιστορία έχει δύο όψεις, όπως ακριβώς και τα νομίσματα.

Η πρώτη εκδοχή – αιτιολογία των δηλώσεων αυτών είναι ότι ο Άμραμπατ είναι ένας παίκτης που ποτέ δεν στέριωσε σε καμία ομάδα, για πάνω από 3 σεζόν. Βέβαια εδώ καλά-καλά δεν έχει κλείσει χρόνο στην ΑΕΚ, οπότε  πώς είναι δυνατόν να μιλάμε για τριετία; Αυτό που εύκολα συνάγεται ως πιθανό συμπέρασμα  είναι η αδυναμία του παίκτη να δεθεί με τη φανέλα μίας ομάδας. Εξάλλου όπου κι αν έπαιξε δεν είχε και τις τρελές κατακτήσεις τροπαίων, εκτός από τότε που αγωνιζόταν με τα χρώματα της Γαλατασαράι (1 πρωτάθλημα,1 κύπελλο και 2 σούπερ καπ Τουρκίας). Όπως και να χει πάντως ο Άμραμπατ ανέκαθεν έτσι ήταν. Έχει αλλάξει 10 ομάδες. Δεν τον λες και σταθερό-πιστό σε ένα κλαμπ. Πιο εύκολα θα χαρακτηριζόταν ως γυρολόγος ομάδων. Επομένως δεν είναι να απορεί κανείς τόσο πολύ με τις συγκεκριμένες δηλώσεις του. Άλλη μία παράμετρος που πρέπει να ληφθεί προσεκτικά υπόψιν μας είναι ότι ο Μαροκινός μόλις προχθές 31/3, έκλεισε τα 35 του χρόνια, οπότε είναι λογικό να θέλει να γυρίσει στη χώρα απ’ όπου ξεκίνησε να παίζει ποδόσφαιρο, την Ολλανδία, για να κρεμάσει εκεί τα εξάταπα του.  Αυτό ωστόσο δεν αναιρεί το γεγονός ότι η συγκεκριμένη κίνηση του Άμραμπατ δεν είναι και η πιο κόσμια-ευγενική-όμορφη προς την ομάδα που τον πληρώνει αυτή την εποχή και με την οποία έχει συμβόλαιο μέχρι του χρόνου τον Ιούνιο. Για κάθε Άμπραμπατ βέβαια, υπάρχει ευτυχώς ένας Αραούχο, που κοσμεί τα Ελληνικά γήπεδα τόσο με την αγωνιστική του αξία, όσο και με το ήθος του και το σημαντικότερο τιμάει και αγαπάει την κιτρινόμαυρη φανέλα όσο λίγοι τη δεδομένη στιγμή.

Η άλλη σκοπιά του ζητήματος είναι ότι η ΑΕΚ περνάει τα τελευταία χρόνια μία παρατεταμένη εσωστρέφεια, πράγμα που δυστυχώς αγγίζει και τους παίκτες.Η Αθηναϊκή ομάδα δεν έχει κερδίσει κανέναν τίτλο εδώ και 4 χρόνια.  Αντ’ αυτού χάνει επί μονίμου βάσεως εδώ και περίπου 4 σεζόν από τον ΠΑΟΚ, για το πρωτάθλημα (εξαίρεση μία νίκη, με 0-2 στα playoff του 2020, μετά το καθολικό λοκ νταουν), ενώ δεν έχει καταφέρει να πάρει ούτε μία φορά το κύπελλο στις 4 τελευταίες παρουσίες της στον τελικό (3 κόντρα σε ΠΑΟΚ και 1 κόντρα σε Ολυμπιακό).  Oι Πειραιώτες μάλιστα έχουν καταφέρει να είναι αήττητοι κόντρα στους κιτρινόμαυρους από τον Οκτώβριο του 2018 για το πρωτάθλημα, ενώ και κόντρα στους πράσινους, στο παραδοσιακό Αθηναϊκό ντέρμπι, η ΑΕΚ κατά περιπτώσεις τα βρίσκει σκούρα από το 2018 και μετά.

Παρότι έχουν βελτιωθεί πολλά θέματα (όπως οικονομικά) εντός της ΑΕΚ, αν η ομάδα χάνει διαρκώς σε παιχνίδια γοήτρου, κρίσιμα, ντέρμπι ή ακόμη χειρότερα κάνει ήττες εκτός προγράμματος, είναι λογικό κάποιοι παίκτες πιο εγωιστές και ιδίως ξένοι να ενοχλούνται και να θέλουν να αλλάξουν παραστάσεις. Μέχρι και ο Στάνκοβτς που είναι από τους αρκετά καλούς, κατά γενική ομολογία παίκτες της ΑΕΚ φέτος, (τουλάχιστον όταν αγωνίζεται), είχε πεί πως ήρθε στην ΑΕΚ για να κερδίσει κάτι και συνέχεια χάνει. Επομένως τα αποτελέσματα και οι ήττες δημιουργούν μιζέρια στο εσωτερικό της ομάδας. Η Ένωση επίσης δείχνει να χωλαίνει στη στελέχωση καίριων θέσεων διοίκησης, σκάουτινγκ και προπονητικού τιμ. Μόνο και μόνο το γεγονός ότι η ΑΕΚ έχει διανύσει μία αγωνιστική περίοδο και έχει αλλάξει δύο προπονητές και αυτή τη στιγμή βρίσκεται αισίως στον τρίτο, ο οποίος είναι ο προπονητής της δεύτερης ομάδας (Οφρυδόπουλος, υπηρεσιακός), μαρτυρά την αδυναμία σωστής διαχείρισης, ακόμη και την έλλειψη υποστήριξης στο πρόσωπο ενός κόουτς. Ωστόσο και πάλι υπάρχει το εξής ζήτημα. Αν προπονητής τώρα ήταν φερ’ ειπείν ο Μπάγεβιτς  δεν θα είχε συμβεί καν αυτό. Αυτό που θέλω να πω είναι ότι λείπει από τα αποδυτήρια της ΑΕΚ μία ισχυρή φυσιογνωμία προπονητή, που να εμπνέει τους ποδοσφαιριστές να ματώνουν για τη φανέλα και να μπορεί να τους εμφυσήσει τον σεβασμό στο κλάμπ. Σεβασμό του ότι μόνο αν παίζεις για το έμβλημα μπροστά στη φανέλα, ο κόσμος θα γουστάρει και το όνομα στο πίσω μέρος αυτής. Κανένας πάνω από την ομάδα. Όλοι είναι μικροί μπροστά στην ομάδα-οργανισμό ΑΕΚ, στην ιστορία και στο παρελθόν αυτού του σωματείου.

Βάσει και του τελευταίου δεδομένου λοιπόν, ότι η ΑΕΚ είναι πάνω απ’ όλους, αν ο Άμραμπατ θέλει να αποχωρήσει, με γειά του, με χαρά του. Στο καλό και να μας γράφει από εκεί στην Ολλανδία (αν πάει). Η ΑΕΚ ως αθλητικός όμιλος περισσότερο χάνει από τέτοιου είδους δηλώσεις, σε επικοινωνιακό κυρίως τομέα. Γι’ αυτό, καλώς εχόντων των πραγμάτων, απ’ την επόμενη κιόλας σεζόν η Ένωση πρέπει να επανδρωθεί με ανθρώπους που να αλλάξουν το σκηνικό. Ο Σάντος (που μοιάζει ανέφικτη επιλογή για την ώρα), αλλά και το Σεραφίδειο ίσως δώσουν πίσω στην ΑΕΚ τη χαμένη της αυτοπεποίθηση, την επικοινωνιακή ισχύ, αλλά και την ικανότητα που κάποτε είχε να βρίσκει τα κουμπιά των παικτών προκειμένου αυτοί να αποδίδουν και συνάμα να είναι ευχαριστημένοι στην ομάδα.

Επιμέλεια: Γιάννης Λιβανός