Ένα αφιέρωμα στον Ροναλντίνιο, έναν από τους πιο ξεχωριστούς ποδοσφαιριστές που έπαιξαν ποτέ το παιχνίδι, με αφορμή τα 42α γενέθλια του.

Πριν από κάτι παραπάνω από 100 χρόνια σε ένα μικρό χωριό του μαγευτικού Οάχου στη Χαβάη ο Χαμάνα Καλίλι, ένας ψαράς της περιοχής, έχασε σε ένα ατύχημα τα τρία μεσαία δάχτυλα του δεξιού του χεριού. Έμεινε λοιπόν, μόνο με τον αντίχειρα και το μικρό του δαχτυλάκι και αναγκαστικά οι κινήσεις του χεριού του περιελάμβαναν αποκλειστικά αυτά τα δύο δάχτυλα με έναν ιδιαίτερο αλλά χαρακτηριστικό τρόπο . Οι σέρφερς της Καλιφόρνια που επισκέπτονταν τη Χαβάη υιοθέτησαν τη χειρονομία του Χαμάνα ,που είχε διατηρηθεί από την τοπική κοινότητα και η οποία με τα χρόνια έφτασε να ονομάζεται “shaka” και να συμβολίζει τη θετική αύρα της ζωής και τη χαλαρότητα. Και αν οι Καλιφορνέζοι ήταν αυτοί που έκαναν τα “shaka” γνωστά στην Αμερική τότε στην ευρωπαϊκή τους… προώθηση τα μέγιστα συνέβαλε ένας χαμογελαστός Βραζιλιάνος. Ένα; “μάγος” της μπάλας με μαύρα σγουρά μαλλιά που “έκρυβαν” καμιά φορά το όνομα του πάνω από το “10” στην πλάτη. Ο λόγος για τον Ροναλντίνιο, που κλείνει σήμερα 42 χρόνια ζωής, και τον πιο τυπικό πανηγυρισμό του.

Η απώλεια της ποδοσφαιρικής του “πυξίδας”

Ο Ροναλντίνιο γεννήθηκε και έζησε τα πρώτα χρόνια της ζωής του στο Πόρτο Αλέγκρε, μια από τις κακόφημες περιοχές του Ρίο. Το σπίτι του, σύμφωνα με τον ίδιο, ήταν γεμάτο αγάπη και γέλιο μολονότι η οικονομική κατάσταση της οικογένειας δεν υπήρξε καλή. Ο πατέρας του, Ζοάο, εργαζόταν πολλές ώρες για να καταφέρει να προσφέρει τα βασικά στα παιδιά και τη γυναίκα του. Το σημαντικότερο που χάρισε όμως στους γιους του, τον Ρομπέρτο και τον Ρόνι, ήταν το πάθος του ποδοσφαίρου. Οι τρεις τους περνούσαν πολλές ώρες παίζοντας ποδόσφαιρο. Ο Ζοάο υπήρξε η ποδοσφαιρική “πυξίδα” του Ροναλντίνιο. Ήταν αυτός που πίστεψε από την πρώτη στιγμή, πιο πολύ από τον καθένα στον μικρό του γιο. Ήταν αυτός που του έμαθε πώς να παίζει μπάλα, να την αντιμετωπίζει σαν αυτό που είναι, ένα παιχνίδι, πώς να βρίσκει πραγματική χαρά κλωτσώντας το τόπι, δημιουργώντας με αυτό στα πόδια του. Από τον πατέρα του ο Ρόνι έμαθε πως το ποδόσφαιρο και όσα μπορεί να κάνει με την μπάλα είναι μια προέκταση της φαντασίας και της δημιουργικότητας του.

Λίγο πριν ενηλικιωθεί, ο Ρομπέρτο υπέγραψε το πρώτο του επαγγελματικό συμβόλαιο με την Γκρέμιο και η οικογένεια μετακόμισε σε μια πολύ καλύτερη γειτονιά, σε ένα μεγάλο σπίτι με πισίνα. Ο Ροναλντίνιο ήταν τότε μόλις 8 χρονών. Το νέο τους “λαμπερό” σπίτι όμως, έγινε το μέρος στο οποίο ο πατέρας τους έχασε τη ζωή του, αλλάζοντας για πάντα και τις ζωές της οικογένειας του. O Ρομπέρτο αναπόφευκτα έγινε “πατέρας” και ήρωας του μικρού του αδερφού και φρόντισε να εκείνος να πετύχει αφού η δική του καριέρα τερματίστηκε εξαιτίας ενός τραυματισμού. Ο Ρόνι μεγαλώνοντας άρχισε να αισθάνεται τον πόνο της απώλειας, κατάφερνε όμως να τον μετατρέπει σε μοναδικές ποδοσφαιρικές εμπνεύσεις σαν αυτές που είχε όταν έπαιζε μπάλα με τον πατέρα του σε κάποια αλάνα του Πόρτο Αλέγκρε. Άλλωστε, όπως έγραψε ο ίδιος σε ένα γράμμα προς τον 8χρονο εαυτό του, κάθε φορά που θα είχε την μπάλα στα πόδια του ο μπαμπάς του θα ήταν μαζί του.

Ρομπέρτο και Ροναλντίνιο

Το παιχνίδι του Ρόνι βγαλμένο από την αθωότητα του ποδοσφαίρου της αλάνας

Το παιδί μεγάλωσε. Έκανε το όνομα ξακουστό στον ποδοσφαιρικό κόσμο. Έφυγε για την Ευρώπη ενώ σε πολύ μικρή ηλικία κατέκτησε το Μουντιάλ ως βασικός στην Εθνική Βραζιλίας. Κάπως έτσι βρέθηκε στη Βαρκελώνη και το Καμπ Νου, να φοράει τη φανέλα της Μπάρτσα. Κυρίως εκεί, έπλεξε το μύθο του. Δεν τον έπλεξε με τα χέρια όμως, αλλά με τα πόδια. Τι να πει κανείς για όσα σκαρφιζόταν μέσα στο γήπεδο; Για τις τρίπλες και τα σλάλομ ανάμεσα στους δύσμοιρους αμυντικούς, τις no-look πάσες και τα κάθε λογής γκολ του, αυτή την ανεπανάληπτη επαφή του με την μπάλα. Δεν υπάρχουν αριθμοί ή λέξεις ικανές να κάνουν σαφές τι ποδοσφαιριστής ακριβώς ήταν ο Ροναλντίνιο. Μόνο εικόνες. Εικόνες που καθήλωσαν αμέτρητα παιδιά σε κάθε γωνιά του πλανήτη, που τα έκαναν να ονειρευτούν και να τρέξουν κι εκείνα σε ένα γήπεδο ή ένα προαύλιο ή ένα δρόμο πίσω από μια μπάλα επιχειρώντας να μιμηθούν όσα “ζωγράφιζε” ο Βραζιλιάνος με τα πόδια του.

Και υπάρχει μια εικόνα, μια φάση που μπορεί να περιγράψει με τον καλύτερο ίσως τρόπο πώς ο  Ροναλντίνιο αντιλαμβανόταν το ποδόσφαιρο. Είναι αυτό του το σόλο απέναντι στη Μπιλμπάο το 2007. Ο Ρόνι παίρνει την μπάλα στα αριστερά και αμέσως αποφεύγει τον πρώτο αντίπαλο του. Μπαίνει στην περιοχή και χορεύει με αυτήν πάντα κολλημένη στα πόδια, σαν η ίδια η μπάλα να μην ήθελε φύγει μακριά τους. Οι ρυθμοί του χορού του παρασέρνουν στο διάβα τους δύο αμυντικούς και ο αυτός γλιστρά ανάλαφρα ανάμεσα τους για να βρεθεί σε πλάγια θέση και να την στείλει τέλεια σχεδόν στο… δοκάρι και όχι στα δίχτυα. Και μετά τι; Και μετά αυτό το χαμόγελο. Ναι, με ένα παράπονο σίγουρα αλλά χωρίς καμία οργισμένη φωνή απέναντι στην τύχη του, κανένα ξέσπασμα γκρίνιας. Γιατί ήξερε ότι ίσως αυτό το ποίημα να είναι σημαντικότερο από το γκολ. Μια εικόνα βγαλμένη από την αθωότητα του ποδοσφαίρου της αλάνας, εκεί που τίποτα δεν ξεπερνά το ίδιο το παιχνίδι.

Η διάψευση του “Ούτε ο Ιησούς δεν τους ευχαριστούσε όλους” 

Στη Βραζιλία, που είναι άλλωστε μια βαθιά θρησκευόμενη χώρα, ακούγεται συχνά η εξής έκφραση: “Nem Jesus agradou a todos”. Το νόημα της είναι πως κανείς δεν μπορεί να είναι αρεστός από όλους από τη στιγμή που ούτε ο ίδιος ο Ιησούς δεν τους ευχαριστούσε όλους. Μάλλον όμως, όποιος το σκέφτηκε αυτό για πρώτη φορά δεν είχε υπολογίσει τον… Ροναλντίνιο μιας και αυτό είναι ακόμα ένα μοναδικό χάρισμα του. Στον ακραία διαιρετικό κόσμο του ποδοσφαίρου πάντα κάποιος πρέπει να είναι καλύτερος από κάποιον άλλο, πάντα κάποιος πρέπει να διαψεύδει τους επικριτές του.

Ο Ρόνι όμως υπερέβαινε το ποδόσφαιρο. Δεν έχει υπάρξει πιο αγαπητός παίκτης, δύσκολα θα υπάρξει στο μέλλον. Με κάποιο τρόπο κατάφερνε να κάνει τους φίλους του αθλήματος να ξεπερνούν τον οπαδισμό τους, τις έχθρες μεταξύ αντιπάλουν και να απολαμβάνουν όσα εκείνος προσέφερε στο γήπεδο. Κατάφερνε να αποβάλλει από τα χείλη όλων των φιλάθλων τα συνθήματα μίσους κα πριν από κάθε παιχνίδι να βάζει σε αυτά το “Τι θα κάνει πάλι ο Ροναλντίνιο;”. Είναι άλλωστε ο άνθρωπος που ενώ φορούσε τα “μπλαουγκράνα” και ενώ ανάγκαζε τη Ρεάλ σε ένα ταπεινωτικό 3-0 κατάφερε να “σηκώσει” ολόκληρο το Μπερναμπέου στο πόδι και να κερδίσει το χειροκρότημα του.

On this day in 2005, Ronaldinho scored this goal in El Clasico and received a standing ovation from the Bernabeu ?? pic.twitter.com/34ZRp4UkY2

— ESPN FC (@ESPNFC) November 19, 2021

Τα τελευταία χρόνια της καριέρας του Ρόνι και η ζωή του μακριά από το ποδόσφαιρο σίγουρα έχουν επηρεάσει αρνητικά το αφήγημα του. Αν κάτι όμως μπορεί να στέκεται μέχρι τώρα ακλόνητο ανάμεσα στα πάρτυ, τις περιπέτειες με το νόμο ή τη φυλακή, τότε αυτό είναι η εικόνα που φτιάξαμε για εκείνον στο γήπεδο. “Η μπάλα δεν λεκιάζει” είχε πει ο Μαραντόνα και με τον ίδιο τρόπο αξίζει να εξετάζει κανείς τον Ροναλντίνιο, κοιτώντας τον με μάτια “παιδικά”, ακόμα μαγεμένα από τις κινήσεις του στο χορτάρι και βλέποντας τον ως το μοιραίο βέλος που “χτύπησε” εκατομμύρια παιδιά και τα οδήγησε να κλωτσήσουν και να ερωτευτούν μια μπάλα.

Ιάσονας Θεριός