Ο Νίκος Ζήσης αποχαιρέτησε το μπάσκετ μετά τον καλό του φίλο και κουμπάρο Βασίλη Σπανούλη. Ο Γιώργος Διαλυνάς θυμάται σκόρπιες σκέψεις ετών μαζί με ένα περιστατικό που τον έκανε να καταλάβει μια για πάντα τι άνθρωπος είναι ο κοσμογυρισμένος γκαρντ.

Υπάρχουν άνθρωποι που συνδέονται ανεξίτηλα με το επάγγελμά τους και αυτό συμβαίνει και στον αθλητισμό. Κάποιοι εξ αυτών δημιουργούν και ξεχωριστό δέσιμο με κάποιους από τους σταθμούς της πορείας τους, είναι δηλαδή οι λεγόμενες “σημαίες”. Ο Σπανούλης ας πούμε είναι μια τέτοια περίπτωση από τον Ολυμπιακό. Στην ΑΕΚ έχουμε, από αυτούς που έχω προλάβει εγώ, σίγουρα τον Νίκο Χατζή, τον Μιχάλη Κακιούζη και τον Αλέξη Φαλέκα που έμεινε στα πέτρινα χρόνια. Νιώθω όμως ότι ξεχνάμε τουλάχιστον άλλον έναν, τον Νίκο Ζήση. Ήρθε από τη Θεσσαλονίκη στην Αθήνα και στην ένωση τον έμαθαν όλοι. Ξέρετε όταν σκέφτομαι το όνομά του, μου έρχεται κατευθείαν στο μυαλό μια πολύ όμορφη φράση του Αργύρη Χιόνη: “Το ύψος ενός ανθρώπου ξεκινάει από τα πόδια και φτάνει μέχρι το κεφάλι. Από εκεί και πάνω ξεκινάει το ανάστημά του”. Δεν πούλησε ποτέ οπαδιλίκι, αγαπούσε πραγματικά τους Ενωσίτες και την ομάδα. Παρέμεινε πάντα ταπεινός κερδίζοντας τη συμπάθεια όλων όπου κι αν αγωνίστηκε. Δεν υπάρχει κάτι που να το αποδεικνύει περισσότερο από τον Ντέιβιντ Μπλατ, ο οποίος επανειλημμένα έχει δηλώσει πως θα ήθελε ο γιος του ο Ταμίρ να μοιάσει τόσο ως παίκτης όσο και ως άνθρωπος στον Ζήση.

Μια μικρή ιστορία

Ας γυρίσουμε λίγο το χρόνο πίσω. Παγκόσμιο πρωτάθλημα Ισπανίας το 2014. Μετά τις πανελλαδικές αποφασίσαμε να στηρίξουμε το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα από κοντά. Βρεθήκαμε λοιπόν τότε στη Σεβίλλη εν μέσω καύσωνα. Μια μέρα λοιπόν βρήκαμε την αποστολή στο ξενοδοχείο. Εγώ τότε μικρός και φουλ τρακαρισμένος, μιλούσα μεν αλλά ήθελα “σπρώξιμο”. Με τον Νίκο ήταν όλα διαφορετικά και δεν έπαιξε ρόλο μόνο η θητεία του στην ΑΕΚ. Πριν φύγει με την υπόλοιπη αποστολή μιλήσαμε και έβγαλα ειδησάρα χωρίς να το ξέρω καν. Όλη η κουβέντα και η φωτογραφία έγιναν με εκείνον γονατιστό δίπλα μου. Πρώτη φορά έβλεπα την έννοια της ισότητας να παίρνει σάρκα και οστά. Η φωτογραφία μπορεί να βγήκε κουνημένη από μπακατελέ τηλέφωνο, αυτό είχα τότε. Βιαζόμασταν κιόλας γιατί η αποστολή έφευγε. Ήρθε λοιπόν η ώρα να πληρώσω το τίμημα ποιότητας του στιγμιότυπου. Ευτυχώς βέβαια όσο πιξελιασμένη κι αν είναι οι θύμησες δε σβήνονται ποτες.

Νίκο σα χτες μου φαίνεται ότι μιλήσαμε. Δεν έχω ξεχάσει τίποτα. Όταν είπες ότι μπορεί να γυρίσεις για το τέλος και ότι “όλα είναι ανοιχτά ποτέ δεν ξέρεις”, δε θα το κρύψω στην αρχή χάρηκα. Όσο περνούσαν τα χρόνια όμως ήθελα να μην έρθεις. Έβλεπα πως σού συμπεριφέρονται έξω, όπου κι αν πήγες κι έλεγα αυτό του αξίζει. Σιγά μην το βρει εδώ ποτέ.

Τελικά ήρθες σε άλλη μια ένδειξη καψούρας και αγνής μπασκετόκαβλας. Το μόνο που με πικραίνει είναι ότι δεν πρόλαβα να σε δω μια φορά να γελάσουμε ενθυμούμενοι τη στιγμή προ επταετίας πλέον. Δεν είναι ότι ένιωσα την ανάγκη να τα γράψω αυτά επειδή ήσουν αρχηγός της ΑΕΚ. Απλά πάντα μου άρεσε η ηρεμία που απέπνεες. Συν τοις άλλοις νιώθω ότι εύκολα ξεχνούμε και υποτιμούμε. Γαλλία, Αυστραλία, Εφές με σπασμένη μύτη, η αγκωνιά της συσπείρωσης. Είσαι στους τοπ Έλληνες της Ευρώπης κι ας θυμούνται συνήθως μόνο τους άλλους 3 συνοδοιπόρους σου στην περιφέρεια της Εθνικής, αφήνοντάς σε απέξω από το νου και τις κουβέντες. Ευχαριστούμε για όλα πιστέ στρατιώτη. Καλός πολίτης.

Επιμέλεια: Γιώργος Διαλυνάς