Καρμέλο Άντονι: Ο πιστός στρατιώτης δε θα ακούσει το κάλεσμα του καθήκοντος.

Οι Αμερικανοί ανακοίνωσαν εδώ και λίγα εικοσιτετράωρα την ολυμπιακή ομάδα στο μπάσκετ για τους Ολυμπιακούς Αγώνες της Ιαπωνίας. Νέο αίμα, παλιοί γνώριμοι αλλά κι ένας μεγάλος απών. ο Καρμέλο Άντονι.

Στην αρχαία Σπάρτη ήταν τιμή να σε επιλέξουν να πολεμήσεις, ειδικά στην πρώτη γραμμή. Δεν είχαν αρνητική κοινωνική επίπτωση οι πληγές, ή ο ένδοξος θάνατος στο πεδίο της μάχης. Μόνο η δειλία ήταν το χειρότερο που μπορούσε να διανοηθεί να πράξει κάποιος. Το να μην προστατέψει τους διπλανούς του στη φάλαγγα και κυρίως να γυρίσει πίσω χωρίς την ασπίδα του.

Το πικρό ξεκίνημα και η καταξίωση

Ο Καρμέλο Άντονι δεν δείλιασε ποτέ. Κάθε φορά που ερχόταν η μεγαλύτερη ώρα για την εθνική ομάδα των Η.Π.Α. έδινε το παρών. Μπορεί να μην ήταν βροντερό από πλευράς προλόγων και χτισίματος του ενδιαφέροντος αναφορικά με την επιλογή του μέσα από σοσιαλμιντιακές φανφάρες. Φώναζε όμως για εκείνον η μπάλα. Από το πικρό ξεκίνημα στη χώρα μας πριν 17 χρόνια.

Στο Πεκίνο ήθελε να επανορθώσει για τις σερί αποτυχίες της τετραετίας. Στη λεγόμενη “Redeem team” συνεισέφερε ουσιαστικά κι έφτασε με τα υπόλοιπα αστέρια στην κορυφή. Δίπλα στον Κόμπι Μπράιαντ είδε τι σημαίνει τελειομανία, όταν όλοι παρασύρθηκαν από αυτόν και ξεκινούσαν ατομικές προπονήσεις τις πρώτες πρωινές ώρες. Πριν όμως από ντο 2008 εντάχθηκε χωρίς δισταγμό μαζί με παίκτες πρώτης γραμμής στο δυναμικό της εθνικής για το FIBA Americas. Λόγω της ήττας από το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα πριν από ένα έτος στη Σαϊτάμα, ο δρόμος προς την Ασία περνούσε από το τουρνουά του Λας Βέγκας. Μπορεί να το κατέκτησαν εύκολα με 10-0 το σημαντικό όμως ήταν πόσο σοβαρά το αντιμετώπισαν και ποιοι ήταν αυτοί που είπαν το ναι για να έρθουν.

Τα όσα είδαμε στο Πεκίνο παίχτηκαν σε επανάληψη και στο Λονδίνο. Μάλιστα ντύθηκε βομβιστής στον αγώνα κόντρα στη Νιγηρία και σημείωσε 37 πόντους με 10/12 τρίποντα, επίδοση ρεκόρ στην ιστορία των Ηνωμένων πολιτειών στο θεσμό.

Χόρεψε ακόμα και Λάτιν στη Βραζιλία το 2016 ως έμπειρος βετεράνος πια. Με τη συμμετοχή του αυτή έφτασε τις 4 Ολυμπιάδες ξεπερνώντας τους Λεμπρόν Τζέιμς και Ντέιβιντ Ρόμπινσον που μετρούσαν 3.

Η πτώση και η επάνοδος

Όντως η καριέρα του μετά το 2017 πήρε μια επικίνδυνα κατηφορική κλίση, φτάνοντας απελπιστικά κοντά σε ένα απότομο και άδοξο τέλος. Κόπηκε από τους Χιούστον Ρόκετς μετά από μόλις 10 αναμετρήσεις. Βέβαια επειδή είναι πάντα απρόβλεπτος αλλά και πεισματάρης δεν το έβαλε κάτω. Προσπάθησε προπονούμενος μόνος να επανέλθει σωματικά και πνευματικά. Η διαφορά φάνηκε και πίστεψε ξανά. Δήλωσε διαθέσιμος για το Παγκόσμιο πρωτάθλημα της Κίνας αλλά είδε την πόρτα να του κλείνει με ένα δυνατό κρότο. Κάθε άλλο παρά σάρωσαν όσοι κατάφερε να μαζέψει ο Πόποβιτς. Δεν σημαίνει βέβαια ότι η παρουσία του Μέλο θα ήταν πανάκεια. Σίγουρα όμως θα μπορούσε να χρησιμεύσει και να αποδώσει η εμπειρία του έστω σαν παρουσία, ακόμα και χωρίς να παίρνει λεπτά από κάποιον (που και πάλι αυτό θα ήταν το σενάριο μίνιμουμ βοήθειας).

Η εθνική ομάδα του Πουέρτο Ρίκο του απηύθυνε κάλεσμα ενίσχυσης της βλέποντας την κατάσταση, όμως δεν ανταποκρίθηκε τελικά. Για καλή του τύχη (και δικής τους βέβαια) οι Μπλέιζερς του προσέφεραν ένα συμβόλαιο την περασμένη περίεργη σεζόν του κορωνοϊού που διεκόπη για 144 ημέρες. Σήκωσε τα μανίκια και ξανσιδρωσε τη φανέλα. Σημαντικά καλάθια, τεράστια δίψα και αποδοχή του ρόλου του. Ο παίκτης που στην Οκλαχόμα δεν μπορούσε ούτε καν να σκεφτεί το ενδεχόμενο να έρχεται από τον πάγκο, τώρα επιτέλους απλά χαιρόταν ξανά το παιχνίδι σαν την πρώτη φορά.

Η συνεργασία πήγε τόσο καλά και για τις 2 πλευρές που επεκτάθηκε. Μετά από όλα όσα συνέβησαν την τελευταία τριετία θα περίμενε κανείς την κλήση του στην εθνική για την Ολυμπιάδα του Τόκιο, και για να σπάσει το δικό του ρεκόρ παίρνοντας μέρος για 5η φορά σε διοργάνωση και ως επιστέγασμα της αναγέννησης που συνετελέσθη μέσα του αλλά και στα μάτια μας.

Κι όμως δε θα είναι εκεί. Η παρουσία του βέβαια μας ήταν μια κατάσταση τόσο γνώριμη και οικεία που ξενίζει λίγο, ειδικά αφού δεν είναι τελειωμένος. Oh Well προχωράμε παρακάτω. Απλώς τα σίγουρα πράγματα στη ζωή πλέον παραμένουν μόνο ο θάνατος και οι φόροι.

Πάντως ακόμα κι αν δεν τον ξαναδούμε ποτέ με το εθνόσημο στο στήθος υπήρξε κάθε άλλο παρά άγνωστος στρατιώτης, πράγμα που δείχνει ξεκάθαρα το ραντεβού που έδωσε με την ιστορία υπέρ της πατρίδας του για δυνατές τετραετίες, και ουδέποτε ρίψασπις.

Επιμέλεια:  Γιώργος Διαλυνάς