Ο Άλεν Άιβερσον ήταν πάντα ευθύς

Έγραψε ιστορία με τους Φιλαδέλφεια 76ερς και αγαπήθηκε όσο λίγοι από το κοινό τους. Ένας σταρ που σημάδεψε μια ολόκληρη εποχή και η ακτινοβολία του ήταν και είναι πολύ μεγαλύτερη από το ύψος του.

Δε χρειάζεται να πούμε πολλά για την καριέρα του που την έχουν ξεψαχνίσει. Αυτός ο μεγάλος μικρός δεν περιορίστηκε ποτέ στα στενά όρια των 4 γραμμών. Το ντύσιμό του έγινε must σε σημείο τέτοιο που το NBA θέσπισε dress code για τους αγώνες. Εκείνος όμως ποτέ δεν αποχωριζόταν τα κοντομάνικα και τις καδένες του για τα καθώς πρέπει κοστούμια. Τα πρώτα χρόνια του μέχρι την ανάδειξή του σε mvp δεν ταίριαζαν τα χνώτα του με τον κόουτς Μπράουν. Είχε όμως το θάρρος να δει τα λάθη του και να αλλάξει στάση, φωνάζοντάς τον μόλις παρέλαβε το βραβείο για να τον υποδείξει ως βασικό υπαίτιο της εξέλιξής του.

Ήταν όμως και vocal τύπος, ο, τι τον ενοχλούσε το έλεγε χωρίς περιστροφές. Αποκορύφωμα σε αυτό το κομμάτι είναι το θρυλικό practice rant.

Πάντα ήθελε να λειτουργεί με το δικό του τρόπο μέσα και έξω από το παρκέ. Μπορεί να μην πήρε ποτέ δαχτυλίδι αλλά έχτισε έναν μύθο. Δεν υπάρχει άλλος παίκτης του διαμετρήματός του με ανάλογη καριέρα και με τόσο θόρυβο γύρω από το όνομά του τόσο καιρό μετά την απόσυρση. Όπως λένε και στην Αμερική είναι ο καλύτερος παίκτης όλων των εποχών στο ύψος του, ένας overachiever.

Μας θύμησε όμως ότι δεν αλλάζει όσο κι αν περνά ο χρόνος. Λίγους μήνες μετά τον θάνατο του Κόμπι Μπράιαντ συγκλόνισε με το γράμμα του για τον θρύλο των Λέικερς, αναφέροντας μεταξύ άλλων: “Δεν είσαι πια σ’ αυτή τη γη αλλά δεν έχεις φύγει. Λες το όνομα Κόμπι Μπράιαντ κι έρχονται πίσω οι αναμνήσεις σε κλάσματα δευτερολέπτου.” “Θα κλάψουμε πολύ ακόμα αλλά θα χαμογελάμε σαν μαλάκες όποτε σε θυμόμαστε”. Είπε αυτά που ένιωσαν τόσοι πολλοί καλύτερα από τους ίδιους.

Τα τελευταία χρόνια τον βλέπαμε να λατρεύει τους νέους παίκτες και να λέει πως χαίρεται που ο Κάρι και κάποιοι άλλοι είναι τόσο καλοί. Δεν τον ένοιαζε αν θα το ξεπεράσει κάποιος. Αγκαλιές με τον Flash, με τον Κόμπι, με τον Μέλο, με όλους. Πιστεύει πως πρέπει να λες σε κάποιον οτι τον εκτιμάς όσο τον έχεις. Ο θάνατος του black mamba σίγουρα του ενίσχυσε αυτό το state of mind. Αλλά γενικά δεν μοιάζει με άλλους παλαιότερους που δε δείχνουν να χαίρονται τόσο με τα νέα ταλέντα ούτε λένε πόσο καλοί παίκτες είναι.

Η μεγαλύτερη μαγκιά του βρίσκεται ακριβώς εκεί. Στην αποδοχή του μέλλοντος, της προόδου, της εξέλιξης κι όχι στην άκρατη παρελθοντολατρεία και παρελθοντοπληξία. Γι αυτό και μόνο (πέρα από όλα τα άλλα) αξίζει τον σεβασμό όλων μας. Αυτός ο ασυμβίβαστος τύπος με το μικρό ύψος, αλλά το τεράστιο ανάστημα γίνεται σήμερα 46 ετών.

Επιμέλεια: Γιώργος Διαλυνάς