Μπάσκετ με αμαξίδιο: Μάχες μακριά από τα φώτα (part 2)

Κατά τη γνώμη μου , τόσο το κράτος, όσο τα ίδια τα ΑμεΑ αλλά και η κοινωνία έχουμε πολύ δρόμο ακόμα μπροστά μας προκειμένου να φτάσουμε στο σημείο να συζητάμε για πραγματική ισότητα σε όλα τα επίπεδα, γι’ αυτό το λόγο υπάρχουν και τα στερεότυπα. Παρόλα αυτά γίνονται βήματα προόδου από όλες τις πλευρές. Αναφορικά με την ορολογία που χρησιμοποιείται, ακούμε συχνά να αναφέρονται στα άτομα με αναπηρία ότι έχουν ειδικές ικανότητες, δύναμη ψυχής, μαχητές της ζωής και διάφορα άλλα αλλά αυτό πηγάζει κυρίως από τη γλώσσα που χρησιμοποιούν τα ΜΜΕ για τα ΑμεΑ.

Γενικά στην Ελλάδα πιστεύω ότι έχουμε ελλιπή ενημέρωση, τόσο τα ίδια τα Άτομα με Αναπηρία, όσο και η κοινωνία γενικότερα. Τα στερεότυπα σπάνε με την ενημέρωση και την εξοικείωση. Πρώτα τα ίδια τα ΑμεΑ πρέπει να καταλάβουμε ότι αναπηρία δε συνεπάγεται ανικανότητα. Το να είσαι ανάπηρος σημαίνει ότι κάποια πράγματα τα κάνεις με διαφορετικό τρόπο. Πχ κάποιος μη ανάπηρος παίζει μπάσκετ όρθιος, εγώ στο αμαξίδιο, αυτός με τις σκάλες, εγώ με το ασανσέρ, αυτός οδηγεί με χρησιμοποιώντας και τα πόδια του, εγώ όχι. Το αποτέλεσμα όμως είναι το ίδιο, και οι 2 παίζουμε μπάσκετ, ανεβήκαμε στον πρώτο όροφο και οδηγήσαμε».

Δύο εκπρόσωποι της καλαθοσφαίρισης με αμαξίδιο ,από διαφορετικά πόστα, μας μιλούν και βοηθούν να γνωρίσουμε και να κατανοήσουμε καλύτερα αυτό το πολύ απαιτητικό άθλημα.

Ο Γιώργος Βιτσαρόπουλος, αρχισυντάκτης του Basketballguru, δημιούργησε μια ταινία με στόχο να φωτιστεί το πεδίο γύρω από το μπάσκετ με αμαξίδιο αναδεικνύοντας την αγωνιστική καθημερινότητα όπως πραγματικά είναι, χωρίς δηλαδή να παραμερίζονται οι διάφορες αντιξοότητες. Στο «No heroes» η οποία παρουσιάστηκε και στο διεθνές φεστιβάλ κινηματογράφου της Αθήνας «Νύχτες Πρεμιέρας» τον περασμένο Οκτώβρη, οι αθλητές και ο προπονητής του ΑΣΚΑ Αμαρουσίου παίρνουν το λόγο και μέσα από τις αφηγήσεις τους για τη ζωή και τον αθλητισμό, εξηγούν γιατί το άθλημα πρέπει να προβληθεί παραπάνω.

Ως Cut The Net θέλαμε κι εμείς από καιρό να ασχοληθούμε με το θέμα αυτό. Έτυχε ένα από τα μέλη μας να παρακολουθήσει την ταινία στα τέλη Οκτώβρη κι έτσι αποφασίσουμε επιτέλους να το προχωρήσουμε.

Συνομιλήσαμε λοιπόν με την Δόμνα Αρτεμάκη, επί πολλά χρόνια διαιτητή, αλλά και τον Μανώλη Στυλιανακάκη, παίκτη του ΑΣΚΑ Ηράκλειο με μεγάλη καριέρα στο σπορ. Ευχαριστούμε αμφότερους για τη συμμετοχή τους.

Πάμε να δούμε τι μας είπαν από τη δική του σκοπιά ο καθένας.

Μετά τη Δόμνα σειρά έχει ο Μάνος

Γεια σας. Ονομάζομαι Μανώλης Στυλιανακάκης. Έχω κάκωση στη σπονδυλική στήλη έπειτα από ένα τροχαίο ατύχημα και παίζω μπάσκετ με αναπηρικό αμαξίδιο από 12 ετών! Ξεκίνησα στους Αετούς Κρήτης, από το 2010 έως το 2016 έπαιξα στην ομάδα της Δωδεκανήσου και από το 2017 παίζω στο ΑΣΚΑ Ηράκλειο!

Αγαπημένοι παίκτες είτε στο μπάσκετ των ορθίων είτε με αμαξίδιο;

Οι αγαπημένοι μου αθλητές από το μπάσκετ με αμαξίδιο είναι ο Αυστραλός Μπιλ Λέιθαμ (classification 4,5) ο Τούρκος Ίσμαελ Αρ (classification 1.5) και φυσικά ο Καναδός Πάτρικ Άντερσον. Από το μπάσκετ των ορθίων θα έλεγα ότι οι αγαπημένοι μου είναι οι Δημήτρης Διαμαντίδης και Γιώργος Πρίντεζης.

Πότε δημιουργήσατε το ΑΣΚΑ και γιατί; Ήταν εύκολο να κάνετε recruiting παίκτες, κόσμο, είχατε βοήθεια από την περιφέρεια και από το κράτος γενικότερα;

Το ΑΣΚΑ Ηράκλειο το δημιουργήσαμε το 2015, και η πρώτη μας συμμετοχή στο πανελλήνιο πρωτάθλημα και κύπελλο πραγματοποιήθηκε το 2017. Η ανάγκη δημιουργίας της ομάδας προέκυψε διότι κάποιοι από εμάς δεν δεχόμασταν το γεγονός ότι το Ηράκλειο, μία από τις μεγαλύτερες πόλεις της Ελλάδας δεν είχε μια αντίστοιχη ομάδα.
Το δυσκολότερο κομμάτι σε αυτή την προσπάθεια είναι η εύρεση αθλητών, διότι σαν ομάδα έχουμε επιλέξει να δουλέψουμε χωρίς μεταγραφές για την ώρα.

Η Περιφέρεια Κρήτης στάθηκε από τα πρώτα της βήματα δίπλα στην ομάδα βοηθώντας στην αγορά των αγωνιστικών μας αμαξιδίων και την ευχαριστούμε με κάθε ευκαιρία γι’ αυτό .Επίσης ο Δήμος Ηρακλείου μας παρέχει την 1η έδρα της ομάδας μας , που είναι το γήπεδο-στολίδι της πόλης μας, τα 2 Αοράκια.

Περίγραψε λίγο το πρωτάθλημα, όμιλοι, ομάδες κλπ. Πως νιώθεις για την πρόοδο που κάνετε από όταν ξεκινήσατε και για το μέλλον; Ποιοι είναι οι δικοί σου προσωπικοί στόχοι;

Το πρωτάθλημα διοργανώνεται από την ΟΣΕΚΑ και αποτελείται από την Α1 (6 ομάδες) και την Α2 η οποία χωρίζεται σε 2 ομίλους, το βόρειο και το νότιο, με 6 ομάδες σε κάθε όμιλο. Η ομάδα μας αγωνίζεται στην Α1 εθνική κατηγορία.

Προσωπικά ο στόχος μου είναι να καταφέρουμε να παραμείνουμε στην Α1 εθνική κατηγορία.

 Πώς βλέπεις το επίπεδο της διαιτησία εντός συνόρων;

Τα τελευταία χρόνια έχει ανέβει το επίπεδο του αθλήματος στην Ελλάδα τόσο στους αθλητές , όσο και στους διαιτητές. Το θέμα είναι να συνεχίσουμε όλοι να βελτιωνόμαστε, ο καθένας από το δικό του ρόλο προκειμένου το συνολικό θέαμα να είναι υψηλό

Πώς θα μπορούσε το πρωτάθλημα να τραβήξει περισσότερο κόσμο και μέλη; Υπάρχει έδαφος για νέες ομάδες; Θα έπρεπε να γίνει επαγγελματικό θεωρείς;

Η εξωστρέφεια είναι η λέξη κλειδί κατά τη γνώμη μου. Πρέπει οι ομάδες να παρουσιάζουν τη δουλειά τους στις τοπικές κοινωνίες γιατί το άθλημά μας είναι συναρπαστικό αλλά παραμένει για πολλούς ανθρώπους άγνωστο ακόμα.

Όσο για το αν θα έπρεπε να γίνει επαγγελματικό, έχει αρχίσει να γίνεται. Κατά τη γνώμη μου όμως θα πρέπει πάντα να κρατιέται μια ισορροπία μεταξύ των νέων και των μεταγραφόμενων αθλητών, για να μπορούμε να λειτουργήσουν τόσο τα σωματεία, όσο και η εθνική ομάδα μακροπρόθεσμα.

Γιατί στο μπάσκετ με αμαξίδιο πρωταγωνιστούν διαφορετικές χώρες απ’ ότι στων ορθίων;

Αν εξαιρέσουμε την Αμερική και την Ισπανία, οι οποίες αποτελούν παραδοσιακές δυνάμεις τόσο στο μπάσκετ των ορθίων όσο και στο δικό μας, παρατηρείται το φαινόμενο όπου χώρες οι οποίες δεν είναι τόσο ισχυρές στο μπάσκετ των ορθίων, στο δικό μας πρωταγωνιστούν, όπως η Αγγλία και ο Καναδάς. Παρατηρούμε λοιπόν ότι χώρες που εξασφαλίζουν υψηλό βιοτικό επίπεδο στους πολίτες τους, είναι δυνατές και στο μπάσκετ με αμαξίδιο.

Υπάρχουν μικτές ομάδες (ανδρών και γυναικών) κι αν ναι θεωρείς ότι αυτό βοηθάει στην καλύτερη συνύπαρξη ατόμων των 2 φύλων;

Το μπάσκετ με αμαξίδιο στην Ελλάδα είναι μικτό, δηλαδή άνδρες και γυναίκες αγωνίζονται στο ίδιο πρωτάθλημα. Αυτό συμβαίνει και στην Ευρώπη, όπου παρόλο που υπάρχουν οι αντίστοιχες γυναικείες διοργανώσεις, παρατηρούμε ότι και μεγάλες ομάδες ανδρών (όπως Galatasaray από Τουρκία, Lahn Dill από Γερμανία κ.α.) εντάσσουν στο δυναμικό τους και γυναίκες! Το μπάσκετ με αμαξίδιο απ’ τη φύση του σπάει στερεότυπα εντάσσοντας μη ανάπηρους, άνδρες και γυναίκες στο ίδιο παιχνίδι.

Δίνονται θεωρείς περισσότερες ευκαιρίες σε γυναίκες προπονήτριες απ’ ότι στο μπάσκετ των ορθίων; Κι αν συμβαίνει αυτό τι κάνει το έδαφος πιο πρόσφορο σε σχέση με εκεί;

Θεωρώ ότι στο άθλημά μας υπάρχει χώρος για όποιον θέλει να ασχοληθεί με αυτό ανεξαρτήτως φύλου, είτε αναφερόμαστε σε προπονητές / αθλητές ή και διαιτητές ή παράγοντες. Οι ανάπηροι λίγο ή πολύ έχουμε δεχτεί τόσο τα στερεότυπα όσο και το ρατσισμό, οπότε θα ήταν υποκριτικό να αναπαράγονται τέτοια φαινόμενα και στο χώρο μας. Οι έννοιες της ισότητας και της διαφορετικότητας είναι σημαντικές για όλους εμάς.

Καλύτερος αγώνας που έχεις παίξει;

Στα 20 χρόνια που παίζω έχω ξεχωρίσει τους εξής αγώνες:

Σίγουρα με την εθνική είναι ο περσινός τελικός με αντίπαλο τη Σερβία (Σόφια 2019, Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα Division C) επειδή ήταν η μεγαλύτερη επιτυχία που έχω ζήσει με την εθνική ομάδα.

Με το ΑΣΚΑ Ηράκλειο, ο περσινός τελικός της Α2, απέναντι στον Παναθηναϊκό στο ΟΑΚΑ (Ιούλιος 2019) όπου κατακτήσαμε την πρώτη θέση και ανεβήκαμε στην Α1!

Με τη Δωδεκάνησο, ο ημιτελικός κυπέλλου 2010 (final 4 Πάτρας) που αποκλείσαμε την πρωταθλήτρια ομάδα του ΠΑΣΚΑ.

Ο αγώνας που θα ήθελες να ξαναπαίξεις για να αλλάξεις το αποτέλεσμα;

Τελικός κυπέλλου 2018 (Αλεξάνδρειο) όπου αντιμετωπίσαμε την ομάδα του Άτλαντα και ηττηθήκαμε με 9 πόντους. Ήταν σίγουρα τεράστια η επιτυχία και η 2η θέση, δεδομένου ότι η ομάδα μας δεν είχε κλείσει τα 2 χρόνια ύπαρξης, αλλά η κατάκτηση του κυπέλλου από μια τόσο νέα ομάδα σίγουρα θα ήταν κάτι εξαιρετικά σπάνιο.

Αγαπημένος συμπαίκτης;

Μάξιμος Χατζηδάκης. Εξαιρετικός χαρακτήρας μέσα και έξω από το γήπεδο, πολύ έξυπνος και ομαδικός συμπαίκτης.

Δυσκολότερος αντίπαλος που αντιμετώπισες ποτέ;

Είναι ο Ιρλανδός Μάθιου Ρόλστον όπου τον αντιμετωπίσαμε στο ECMC της Σόφιας με την εθνική ομάδα. Είναι με διαφορά ο πιο γρήγορος παίκτης που έχω αντιμετωπίσει.

Ποια η γνώμη σου για την οπτική και την αντιμετώπιση της αναπηρίας το κράτος, τα ίδια τα ΑμεΑ αλλά και τους μη αναπήρους ; Ρωτάω γιατί νομίζω ότι έχουν δημιουργηθεί διάφορα στερεότυπα απ’ όλες τις πλευρές, ακόμα και ο όρος λέγεται λάθος.

Κατά τη γνώμη μου , τόσο το κράτος, όσο τα ίδια τα ΑμεΑ αλλά και η κοινωνία έχουμε πολύ δρόμο ακόμα μπροστά μας προκειμένου να φτάσουμε στο σημείο να συζητάμε για πραγματική ισότητα σε όλα τα επίπεδα, γι’ αυτό το λόγο υπάρχουν και τα στερεότυπα. Παρόλα αυτά γίνονται βήματα προόδου από όλες τις πλευρές. Αναφορικά με την ορολογία που χρησιμοποιείται, ακούμε συχνά να αναφέρονται στα άτομα με αναπηρία ότι έχουν ειδικές ικανότητες, δύναμη ψυχής, μαχητές της ζωής και διάφορα άλλα αλλά αυτό πηγάζει κυρίως από τη γλώσσα που χρησιμοποιούν τα ΜΜΕ για τα ΑμεΑ.

Γενικά στην Ελλάδα πιστεύω ότι έχουμε ελλιπή ενημέρωση, τόσο τα ίδια τα Άτομα με Αναπηρία, όσο και η κοινωνία γενικότερα. Τα στερεότυπα σπάνε με την ενημέρωση και την εξοικείωση. Πρώτα τα ίδια τα ΑμεΑ πρέπει να καταλάβουμε ότι αναπηρία δε συνεπάγεται ανικανότητα. Το να είσαι ανάπηρος σημαίνει ότι κάποια πράγματα τα κάνεις με διαφορετικό τρόπο. Πχ κάποιος μη ανάπηρος παίζει μπάσκετ όρθιος, εγώ στο αμαξίδιο, αυτός με τις σκάλες, εγώ με το ασανσέρ, αυτός οδηγεί με χρησιμοποιώντας και τα πόδια του, εγώ όχι. Το αποτέλεσμα όμως είναι το ίδιο, και οι 2 παίζουμε μπάσκετ, ανεβήκαμε στον πρώτο όροφο και οδηγήσαμε.

 Είσαι αισιόδοξος για το μέλλον των ατόμων με αναπηρία στην Ελλάδα και το μέλλον του αθλητισμού τους; Τι θα έλεγες σε κάποιο ΑμεΑ που σκέφτεται να ασχοληθεί με το μπάσκετ ή τον αθλητισμό γενικότερα;

Θεωρώ ότι ο αθλητισμός των ΑμεΑ ανεβαίνει σταθερά τα τελευταία χρόνια τόσο στην Ελλάδα όσο και στο εξωτερικό. Το θέμα είναι πως θα διαχειριστούμε αυτή την αύξηση ενδιαφέροντος προκειμένου να αθληθούν περισσότερα Άτομα με Αναπηρία στην Ελλάδα. Θα τον παρότρυνα να επιλέξει ένα άθλημα που του αρέσει, όποιο και αν είναι αυτό. Η ενασχόλησή με τον αθλητισμό συνεπάγεται καλύτερη ποιότητα ζωής και θα έχει πολλαπλά οφέλη στην καθημερινότητά του.

 Πως επηρέασε η covid-19 την αθλητική δραστηριότητα για το μπάσκετ με αμαξίδιο; Την εθνική ομάδα;

Οι προπονήσεις έχουν διακοπεί τους τελευταίους 2 μήνες όπως και το πρωτάθλημα στο οποίο προλάβαμε να παίξουμε την 1η αγωνιστική της Α1.

Επιπλέον ακυρώθηκε το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα β’ κατηγορίας που επρόκειτο να πραγματοποιηθεί το Νοέμβριο στην Αθήνα με τη συμμετοχή της Εθνικής μας ομάδας. Οπότε αυτή τη στιγμή ανυπομονούμε να ανοίξουν τουλάχιστον τα γήπεδα, έστω και με περιορισμούς, γιατί η απουσία απ’ τις προπονήσεις κοστίζει ακριβά τόσο στη φυσική μας κατάσταση, όσο και στην ψυχολογία μας.

Ευχαριστούμε αμφότερους άλλη μια φορά για τη συμμετοχή τους.

Υ.Γ. Αυτό ήταν λοιπόν το δεύτερο και τελευταίο κομμάτι του αφιερώματος στο μπάσκετ με αμαξίδιο από το Cut The Νet https://cutthenetgr.blogspot.com/2021/03/part-2.html

Να ευχαριστήσω άλλη μια φορά τον Χρήστο και τους 2 Νίκους για όλα αυτά που κάνουμε.

Επιμέλεια συνέντευξης: Γιώργος Διαλυνάς